Muli Bwanji

Na de treinreis van twaalf uur op houten bankjes in een trein, met rugleuningen die vermoedelijk van asbest waren gemaakt, waren we in Mandimba dichtbij de grens met Malawi. De temperatuur liep op en alles begon te jeuken. Iedereen begon zich overal te krabben... Ik ben nog nooit zo blij geweest met een koude bucket shower in het ´hotel´ waar we daarna terecht kwamen! Zo´n douche houd in dat je in een badkuip kon staan waar een ton naast stond met koud water, met een bekertje schep je daar dan water uit en giet je over je heen. Is niet de handigste manier om lange haren te wassen maar het werkt wel. Vanuit dit hotel was het nog iets van 8km over een onverharde weg tot aan de grens met Malawi. Er rijden hier geen busjes meer maar wel fiets-taxis. Dit zijn fietsen met een stevige bagagedrager waar wij op mochten plaats nemen. Het moet echt loodzwaar voor deze mannen zijn
geweest omdat wij dus achterop zaten met een mega rugzak en het grootste gedeelte van de weg gestaag omhoog liep!

Christoph achter op de fiets-taxi.

Tussen de twee grensposten ligt nog iets van 4km niemandsland en toen waren we eindelijk in Malawi! Bij de grens waren er op dat moment geen bussen, busjes of enige andere vorm van ov maar gelukkig kwamen we een aardige Mozambikaan tegen die een grote vrachtwagen bleek te besturen met 26ton tabak die ons wel wilde meenemen tot de kruising 100km verderop met de weg naar de hoofdstad.

Rechts staat de vrachtwagen waarmee we meemochten!

Vanaf hier kregen we een andere lift van een Malawiër die in de VS studeert en die ook hier op vakantie was, hij zette ons voor de deur van het hostel af in Lilongwe waar we konden kamperen in de tuin.
Lilongwe is een totaal andere hoofdstad van alle andere die we ooit gezien hebben. Er is praktisch gezien geen hoogbouw, de meeste huizen hebben een tuin (ook in het centrum), overal staan bomen en er is geen straatverlichting. ‘S nachts is het ontzettend donker en konden we dus prachtige sterren zien.
We hebben vooral regel dingen afgehandeld zoals eindelijk weer eens op internet, zonnebrand crème kopen en een visum voor Zambia regelen.
Klinkt allemaal eenvoudiger dan het is. Zonnebrand crème is haast nergens te vinden maar drie uur zoeken hadden we een Spar supermarkt met geïmporteerde artikelen uit Zuid Afrika gevonden waar ze mij een flesje konden verkopen.
Het visum regelen was een mooie demonstratie bureaucratie: we waren ‘s ochtends om 08.30 bij de High Commission of Zambia. We moesten per persoon twee formulieren invullen, 2 pasfoto's inleveren, een brief schrijven met de reden waarom we naar Zambia wilden, een kopie van ons paspoort en een kopie van het visum van Malawi en 50 usd per persoon inleveren. En dan niet gewoon 50 usd, maar per persoon een briefje van 50 en niet een van 100 omdat we met zijn tweeën zijn.
Jeetjemina, na een ochtend lang alles bij elkaar te regelen gaan we trots met ons complete pakket weer terug naar de HC, zit de ambtenaar natuurlijk net in een meeting en moeten we na 15.00 weer terug komen…
Maar die middag is het dan toch voor elkaar!
De volgende ochtend zijn we met een bus naar Nkhata Bay gegaan, een klein stoffig dorpje aan het Lake Malawi.

Het meer is prachtig!

Deze twee jongetjes zijn bezig onder de mangoboom om van plastic zakjes en een lang stuk touw een bal te maken waar ze mee kunnen voetballen.

Een school die Lotte bezocht. De lagere klassen zitten vol met ongeveer 150 kinderen per klas die op de grond zitten bij gebrek aan tafels en banken.

In het meer hebben we gesnorkeld,in een bootje gevaren, naar prachtige blauwe vissen gekeken, lekker gegeten en in een opwelling twee gloednieuwe fietsen gekocht! In Malawi fietsen enorm veel mensen, kan je overal bij lodges kamperen,
is er in elk dorp een mannetje onder een rieten dakje met wat gereedschap (= fietsenmaker) en is de route langs het meer niet heel heuvelachtig.... Al met al genoeg redenen om een impulsief plan uit te voeren :)

De fietsen moesten overal nog geolied en ingevet worden, de spaken moesten opnieuw aangedraaid worden. Het duurde 7uur tot beide fietsen rijklaar waren en we eindelijk ook kunnen vertrekken.

We hadden elk onze rugzak op de bagagedrager gebonden met rubberen straps die uit autobanden werden gesneden.

Na de eerste dag op de fiets konden we ons allebei een beetje voorstellen hoe de koningin zich voelt... Overal langs de weg kwamen kinderen aangerend die heel enthousiast stonden te zwaaien, soms ook hele stukken mee renden achter de fietsen aan! Alle mensen zwaaiden,riepen - how are you? en moesten lachen om deze 'mzungus' die op een gewone fiets zonder versnellingen net zoals elke Malawiër, met veel bagage achterop aan het fietsen waren. Gelukkig was er niet veel verkeer op de weg, op een dag zagen we maximaal 10 auto's en konden we dus onbekommerd naar iedereen terug zwaaien en roepen.
De derde dag kregen we een lift met fietsen en al en konden we een 'saai' stuk overslaan en fietsen we naar Senga Bay. Dit is een klein stadje zonder geasfalteerde straten, alleen maar zand waar geiten,
koeien rond lopen en op de centrale voetbalveld worden de vissersnetten uitgestrekt en gerepareerd. Hier ook weer een bootje gehuurd, veel gelezen, gekookt boven een vuurtje waardoor alles een soort 'rokerig aroma' kreeg, wijzelf incluis :)

Na ruim een week op verschillende plekken aan het meer te zijn geweest was het tijd om richting Zambia te vertrekken omdat we alweer bijna naar huis vlogen. De fietsen hebben we op een zondag ochtend aan een Pakistaanse winkelier verkocht die er heel blij mee was.

Na weer twee volle dagen in een soort foetus houding opgepropt in verschillende busjes en bussen te hebben gezeten waren we blij dat we bijna bij de eind bestemming waren aangekomen in Afrika.
We hebben wel allebei goed kunnen werken aan een soort gelatenheid waarvan we hopen dat ie nog even aanhoud als we in Europa zijn. We hebben de twee laatste dagen een soort terugblik gehouden en elkaar vragen gesteld over hoe we deze prachtige reis ervaren hebben. Wat de meeste indruk heeft gemaakt, wat de wezenlijke momenten waren, wat zouden we een volgende keer eventueel anders doen, waar waren we blij mee, wat was anders dan verwacht, enz. Het lijkt ongelofelijk dat we tijdens deze reis ook al in Brazilië aan het strand zijn geweest, op de Machu Picchu waren en in Kaapstad gewandeld hebben...
De laatste paar dagen in Zambia hebben we in Lusaka doorgebracht.
Lusaka is een bedrijvige stad waar allerlei mensen bezig zijn het ´te maken´. Er heerst een heel andere sfeer dan in het ingedutte Lilongwe.
Er zijn verschillende grote Chinese investeerders waardoor ziekenhuizen worden gebouwd, straten worden aangelegd en er echt wat gebeurt en er niet alleen NGO jeeps rondrijden. Ondanks moderne uitstraling van hoge flats is het na 17.45 een totaal andere stad doordat er geen straatverlichting is. Dat is echt een gekke gewaarwording in een stad met meer dan 1,3 miljoen inwoners! Als de zon om 18.00 ondergaat is het gewoon in een keer echt heel donker en dus ook verlaten. Een dag
zijn we naar Munda Wanga geweest, wat ´mijn tuin´betekent. Hier is een botanische tuin en een opvang centrum voor opgevangen, gesmokkelde en gewonde dieren.

Zo hebben we op we op de valreep toch nog leeuwen, een cheeta en andere grote roofdieren gezien in Afrika.

Christoph telt de laatste kwachas. Het lijkt meer dan dat het in euros waard is, 6800 is ongeveer 1 euro.

Het internationale vliegveld van Lusaka... Via Johannesburg en Istanbul vlogen we steeds een stukje verder richting het oude continent.

Als we nog de oorspronkelijke zes weken extra tijd hadden gehad hadden we ook nog een uitstapje gemaakt naar een van de grote parken in Zambia maar we vlogen dus al op de 16e juni terug omdat Christoph een baan per 1 juli heeft!
Deze baan houdt in dat we per 1 september verhuizen naar Pretoria in Zuid Afrika om daar een jaar te gaan wonen... We zitten dan op een paar uur rijden van het Kruger Park dus iedereen die olifanten, impala's en nijlpaarden wil komen spotten is van harte welkom!
Wie weet krijgt dit blog daar nog een vervolg...
Bedankt voor het lezen van het blog en het ga jullie goed!