buiten in de afrikaanse natuur

Naast de vier dagen die ik in de week ga werken ben ik natuurlijk ook veel vrij, heb ik tijd om leuke dingen te doen zoals bietjes in zoetzuur inmaken, tekenen en schilderen maar ook met Christoph buiten zijn. Dit weekend zijn we naar Rodeplaat Dam geweest, ongeveer een uurtje rijden vanuit ons huis. Bij deze dam kan je een pad van 7km lopen door bushveld en savanna.

We liepen er rond het middaguur, het tijdstip waarop je niet veel dieren kan zien omdat ze zich rustig houden. Toen we langs een bosje liepen hoorden we een vreemd luid briesend geluid, en een paar seconden later zagen we vijf grote Kudus uit het bosjes sprinten. Een kudu is een antiloopachtige die ongeveer zo groot worden als flinke paarden, met schattige grote oren, de mannetjes hebben prachtige schroefgedraaide hoorns. Ze zijn zo schuw dat vaak al heel snel weg zijn voordat wij echt in dichtbij waren.

Ze zijn ook wel heel nieuwsgierig en bleven iets verderop staan op te kijken waar wij precies heen liepen.

Ietsje later liepen we door schouderhoog gras waar meer dan 20 prachtige sprinkhanen voor ons weg sprongen bij elke stap die we zetten.

Er waren heel veel vogels, de meesten hoorden wij vooral, maar deze rode en gele wevervogels zijn niet te missen omdat ze echt overal uitknallen :) Ze maken prachtige nesten die ze aan het uiteinde van de takken heel kunstig in elkaar lijken te weven.

Toen we weer dichterbij de auto waren kwamen we meer tussen de bomen waar we een hele kudde zebra´s zagen die even bleven kijken en al snel weggallopeerden. Dat is echt een prachtige geluid als een stuk of tien zebra´s tegelijk galloperen.

Aan het water groeien deze paarse bloemen die er uit zien alsof ze al gedroogd zijn.

We hebben allebei weer een gezond kleurtje gekregen en zijn met een voldaan gevoel thuisgekomen. Het is echt een voorrecht om in de auto te kunnen stappen en zo dichtbij zulke mooie natuur te hebben waar je lekker kan wandelen....
Straks gaan we iets lekkers koken en morgen zwaai ik Christoph voor twee weken uit omdat hij naar de Eastern Cape gaat voor zijn werk. We zien elkaar op de 24ste weer in de Drakensbergen waar we met zijn zus Jule en haar vriend Sönke gaan wandelen. Dus we moeten elkaar even missen maar hebben ook alweer mooie plannen in het verschiet. Veel liefs, xxx Lotte

Talent, Home Work Center en collegae

Ik heb vandaag veel te schrijven... Met Martha, een van de vrouwen van TPH, ben ik een keer meegeweest naar het Kalafong ziekenhuis iets buiten Pretoria. Haar drie jaar oude dochter Talent was daar opgenomen op de kinderafdeling nadat ze zo erg fysiek mishandeld was door haar vader dat ze in coma lag. Die man zit nu gelukkig in de gevangenis. Talent heeft in totaal 5 weken in coma gelegen tot dat ze uit zichzelf begon te bewegen, ogen opende en haar moeder en kleine broertje Vincent herkende.

Dit is Martha met één jarige Vincent.

De dag dat bekend werd dat Talent uit haar coma leek te ontwaken ging ik met Martha mee om haar dochter te zien.
Toen we samen door de poort liepen die toegang tot een centrale binnenplaats gaf van het ziekenhuis moest ik echt even slikken. Het Kalafong is een staatsziekenhuis en daar kan iedereen ´gratis´ behandeld worden en dus ook gevangenen. Er zaten iets van vijf mannelijke gevangenen aan elkaar vastgeketend met armdikke kettingen aan hun enkels in oranje pakken een sigaretje te roken alsof ze een soort pauze hadden. Een vrouwelijke gedetineerde zat in een rolstoel, die aan een dikke boom was vastgeketend, met een zakje vloeistof in de hand op schouderhoogte die op die manier in haar infuus liep... Het was echt een bizar gezicht! Maar Martha rende zo ongeveer voor mij uit dus ik moest snel verder lopen. De kinderafdeling was best troosteloos in een grote soort hal die in drie delen was onderverdeeld. De verf bladdert van de muur, er hangt een vreemde lucht, per ruimte stonder er iets van 8 bedden met groot ouderwets wit hekwerk. In het bedje naast Talent lag een kindje van een jaar of 1, tegenover een jongen van 11 en een meisje van 12. De arts was bezig bij het meisje om de drains te bekijken, er ging geen gordijntje dicht, alles werd hardop besproken, iedereen kreeg alles mee... Ik sprak de arts even aan over hoe het verder zou gaan met Talent, hij vertelde dat ze niet over apparatuur beschikten om te kijken of er nog sprake was van oedeem in de hersenen dus dat ze alles besloten op geleide van klinische tekens.
Op dit moment is Talent ontslagen uit het ziekenhuis en ook in the Potters House en doen we dagelijks oefeningen zodat haar beentjes weer sterker worden. Een keer in de maand moet ze terug voor controle. Fysiotherapie, ergotherapie of iets dergelijks wordt niet door het ziekenhuis aangeboden dus verzinnen we zelf een beetje wat we voor oefeningen doen.

Het liefst zit Talent bij iedereen op schoot, hier maken we samen een tekening...

Dit zijn Lisa en Talent die Katlego bij haar huiswerk helpen.

S´middags wordt het Home Work Center geopend waar kinderen geholpen worden met huiswerk. Als ze geen huiswerk hebben gaan we tekenen, spelen, voetballen of op de computer leuke dingen doen. Deze kids komen vaak uit instabiele gezinnen waar over het algemeen weinig aandacht voor school, spelletjes en individualiteit bestaat. Ik vind het heerlijk om ze gewoon even kind te zien zijn. Ik vind dat je echt goed verschillen kan zien tussen kinderen die er langer zijn of die er net sinds 3 dagen bijhoren. Over het algemeen worden de kids steeds socialer, kunnen beter delen en op hun beurt wachten.
Eingelijk werk ik niet officieel in het HWC maar als een van de vrijwilligers er niet is die het normaal gesproken doet dan spring ik bij. De kinderen noemen mij ´Auntie´ en de vrijwilligers van het Home Work Center ´Teacher´ dus dan weten we precies wie ze bedoelen. De komende twee weken zijn de ´Teachers´ op vakantie dus ga ik het in mijn eentje runnen... Ben benieuwd, want 8-12 kinderen in leeftijden tussen de 3 en 10 die allemaal andere dingen willen en moeten kunnen echt slopend zijn!

Ryan is heel geconcentreerd bezig en probeert zo netjes mogelijk te schrijven ondanks gebroken arm!

Esther en haar broer Uwezo wonen niet in TPH maar komen wel altijd om huiswerk te maken omdat hun moeder niet kan lezen en schrijven en hen niet kan helpen.

Dit is Dudu die net weer een nieuw kapsel had, waar ze niet blij mee was... :( Ze zal nu iets van vier weken moeten wachten tot ze weer iets anders mag. Ik ben echt steeds vaker blij met mijn eenvoudige steile haar waar alleen een kam doorheen hoeft!

Voor mij collegae heb ik op verzoek een workshop gegeven over vriendelijkheid aan de telefoon. Ze wilden het graag op een andere locatie doen dan waar we altijd werken en op het voorstel het bij ons thuis te doen reageerden ze allemaal heel enthousiast. Naast een korte inventarisatie wat er bij een telefoon gesprek komt kijken gingen we natuurlijk ook met verschillende cases oefenen in tweetallen. Ze waren erg authentiek en er zijn hilarische dingen voorgevallen zoals bijvoorbeeld dat twee collegas ruzie met elkaar maakten ´aan de telefoon´, boos ophingen en elkaar weer ´belden´ om het uit te spreken. Allemaal terwijl ze op het terras zaten op twee stoelen met de rugleuning tegen elkaar toe zodat je niet zag wie je ´sprak´. Daar heb ik helaas geen fotos van maar jullie mogen er zelf bij bedenken hoe dat er uit zag als je hun gezichten op de foto ziet.

Vandaag vertelde een collega dat ze aan de telefoon echt heeft geprobeerd om te glimlachen en zich niet te laten afleiden door de persoonlijke stress die ze had maar te luisteren naar degene die haar belde. Een echte succes story :)

ps. Als afsluiting wil ik jullie nog graag een doorbraak in mijn pleidooi voor zeep in de keuken melden! Er is een donatie binnen gekomen van meer dan 100 liter handzeep, nu hebben we alleen nog goede pompjes nodig die we aan de muur schroeven en dan komt het misschien er toch nog echt van voordat ik in Augustus vertrek...