Fotos Ilha Grande

Drie weken vakantie in het laagseizoen, heerlijk ontspannen op vakantie met één grote rugzak met tent, matjes en wat kleren. David in de draagzak op de rug en we konden vertrekken. We zijn naar Ilha Grande gegaan waar we in januari al een keer eerder waren. Toen was het er heel vol ivm oud en nieuw en zomervakantie in het hele land. Nu was het er heel aangenaam, wel wat andere toeristen maar heerlijk rustig. We zijn langs de westelijke kant van het eiland van visserdorp naar visserdorp gehopt met bootjes. Dan stonden we een paar dagen op de camping en gingen we wandelen, snorkelen, op het strand liggen en dan weer verder naar het volgende dorp.

David speelt graag met zijn duplo, en op vakantie hadden we uiteraard ook wat blokjes mee.
Het ritme was al vrij vlot om 06.00 opstaan, ontbijt, strand, eten, middagdutje, eten, en rond 20.00 weer de tent in kruipen. S´ochtends vaak prachtige heldere lucht, kleuren in de wolken, de zon die de zee kleurt.

 
 Een uur of twee uur wandelen en toen kwamen we op dit mooie strandje aan.  
Onze beachboy :)

 
Davids haren heb ik nog op de camping met een geleende schaar geknipt... De lange lokken in zijn nek plakten vooral en er bleef veel zand in hangen, het is meteen toch weer een ander koppie met korte haren...
Onderweg naar het volgende dorpje vanuit de boot snorkelen, veel mooie kleurige visjes gezien. Door de stroming was het water ´koud´ en bleef David vooral aan boord, maar kon hij wel mooi kijken:  
 

Hier zie je hoe ontzettend veel vissen er wel niet in het water zwommen... Echt een prachtig gezicht onder water door je snorkelbril!


  
Mooi ondiep water waar David veilig in kon spelen. Het favoriete spelletje was de hele vakantie door om van een steen in het water te springen terwijl hij de handen van een van ons beide stevig vasthield. Hij vond het ook heerlijk om aan de armen in diep water heen en weer gewiegd te worden. Soms duurde het even voor dat hij het water überhaupt in wilde, maar dan... wilde hij er ook niet meer uit!

  


Hier is het even absoluut spitsuur en zijn alles toeristen bootjes er tegelijkertijd. Het heeft wel het grote voordeel dat ze meestal ook allemaal weer tegelijk weer weggaan! Haha

 

Op een van de wandeling zagen we weer ´micos´, en daar hebben we dan nu dan ook eindelijk een foto van. Al is ie niet 100% scherp krijg je denk ik toch een aardig idee van wat voor schattig pluizig aapje met snor dit is. En als we het dan toch over de fauna hebben hier ook de foto van een uiltje die van spotlights hield. Ik vond het zo apart een nachtdier dat zo in het licht parmantig op zich heen ging zitten kijken. Die meneer die er bij staat die was er net zo van onder de indruk als ik!

 

Op een van de vele bootjes van deze vakantie. Meestal sliep David al snel bij een van ons op schoot in, gewiegd door het heen en weer schommelen van de boot. Op deze reis kreeg hij echter een pakje chocolademelk, joghurt en een soort cornflakes van het meisje met het gele t-shirt en bleef hij dus wel wakker om niets van de evt volgende lekkernijen te hoeven missen. 

  
Ik raakte niet uitgekeken op dit soort prachtige onbewoonde eilandjes die vooral uit een paar blokken rotsen bestaan... En dan groeit er toch weer van alles op! Hoe kan dat? Waar leven die wortels van?

 
Als de reis naar het volgende dorp lang duurt wordt je toch wel wal slaperig van die zon en al dat blauw overal om je heen..
Dit wat onze laatste stop op het eiland: Aventureiro. Er is geen stroom, geen winkel, geen café... Wel een pier, maar liefst 18 campings en een paar visservrouwen die rijst met bonen en gebakken vis serveren. 
 


Een hangmat... We zijn helemaal verslaafd geraakt aan het schommelen, lezen, middagdutjes doen in z´on ding,



Drie leuke mensen uit Uruguay die we op de eerste camping als buren hadden kwamen ons op de laatste camping ook weer gezelschap houden tot grote vreugde van David. Hij was helemaal idolaat van de man links in beeld die `Tito` heet maar door David altijd AMIGO met extra klemtoon op de i werd genoemd.
 
Mooi uitzicht op Aventureiro op de berg van 493 meter hoog.  
Hier zie je mooi hoe wit het zand, hoe groen de bergen en hoe blauw de zee is.

Een paar fotos met de zelfontspanner is ook leuk... Met zulke stenen is het extra spannend of je het op tijd redt om te gaan zitten met een hele rustige uitstraling alsof je daar al uren van het uitzicht zit te genieten :)
 
 
Dit is de laatste avond in de keuken van de camping, een heel basic hok waar een gasfornuis in staat. Hier maakten we de laatste restjes op. David vind koken zowiezo leuk, maar als Tito ook in de keuken was natuurlijk helemaal!

 

De laatste twee dagen waren we in Trindade. Een klein dorpje wat al bijna in de staat van Sao Paulo ligt. Ook hier weer mooi water, vissen, poeltjes, prachtige natuur. Brazilie bevalt erg goed en is ook zeker als vakantieland aan te raden ;)
 
Mijn buik groeit hard en terwijl David er eigelijk nog niets van af weet begon hij toch uit zichzelf al de buik met zand en modder zachtjes in te smeren en te aaien. Ik vond het heel lief.

Nu zijn we weer thuis. Een van de eerste dingen die we gedaan hebben naast de wasmachine aanzetten was een hangmat ophangen! Na deze vakantie kunnen we niet meer zonder...

Cidade Maravilhosa

We beginnen ons thuis te voelen in Rio de Janeiro. Gek genoeg draagt ons lege huis daar heel erg aan bij. Het is namelijk gewoon van ons, de glazen, de handdoeken, de bezem, etc. Na twee maanden in andermans huis is het fijn om onze troep om ons heen te hebben in plaats van erfstukken van iemand die je nog nooit gezien hebt. Op dit moment zit ik op de grond op een thermarest matje midden in de verder lege woonkamer. Als ik rechts van mij kijk ik in de serre waar de ramen openstaan en ik groene leerachtige bladeren zie van de bomen voor het huis. Tussen de takken door zie in de Corcovado. Het Christus beeld met de wijd open armen die over de hele stad uitkijkt. We zitten sinds een week in het nieuwe huis, en elke dag komt er wel iets bij de inrichting, hopelijk deze week ook de koelkast en het fornuis dat we hebben besteld. Leven in de Braziliaanse zomer zonder koelkast vergt een beetje improvisatie en ook al is het echt niet erg zo twee weken zonder, lijkt het mij toch wel heerlijk om gewoon ´koud´ water te kunnen drinken, wat grotere boodschappen te kunnen halen, etc. Ik verheug mij ook op het fornuis met oven, ik krijg spontaan ideeen van allerlei heerlijke lasagna schotels met courgette en geitenkaas, brood met rozijnen en noten, vis met citroen en dergelijken... Zaterdag zijn we op de Morro da Urca geklomen, dat is de ´lage´ berg voór de Pâo de Açúcar waar de eerste halte is van de kabelbaan. Het voelde heel surreel om op zaterdag middag na 16.00 te besluiten om daar heen te gaan, en twintig minuten later door de jugle te lopen met David op de rug. Het was grijs en bewolkt en er dreigde regen in de lucht maar omdat het zo dichtbij was gingen we toch maar gewoon. Dit strandje ligt vanuit ons huis gezien achter de Morro en ligt niet meer in de Guanabara baai maar aan de Atlantische Kust, daardoor is het een stuk schoner en kan je hier wel gaan zwemmen. De grote gebouwen die je nog half op de foto ziet zijn allemaal militaire gebouwen, opleidingscentrum enz.

Het is ongelofelijk groen, donker onder de bladeren van al die verschillende bomen.

We zagen een aantal micos en David bleef ze maar roepen: mikuh, mikuh. Er is een stijl wandelpad met tredes naar boven, eerst 400m bijna alleen maar stijgen daarna 500 over de kam van de rots tot het uitkijkpunt.

We keken elkaar boven aan de berg aan, van het is toch ongelofelijk dat wij hier wonen, dat die achter ons huis ligt. We genoten er enorm van.

De wijk die je hier recht van boven ziet is dus Urca, ons huis zie je niet, dat ligt verder naar links op een smaller stukje wat je niet vanaf het uitkijkpunt kan zien

Het werd steeds donkerder en drijgender in de lucht, je ziet hier de kabelbaan in de mist verdwijnen. We besloten maar weer snel naar huis te lopen, en onderweg begon het te regenen. Eerst nog zachtjes, toen steeds harder, en we waren helemaal doorweekt toen we aankwamen. Maar het was alsnog een prachtig uitstapje geweest, zo spontaan achter het huis de berg opklimmen.

Gisteren waren we op een verjaardagsfeestje uitgenodigd van Erik die 1 jaar werd. Erik is de jongste zoon van Tatiana een collega van Chrsistoph die in het zelfde stadsdeel woont: Urca. Het is hier een gewoonte om kinderfeestjes in een speeltuin te organiseren. Best handig, de kindjes spelen, er staat meestal een hek omheen dus ze kunnen nooit heel ver zijn en je hebt geen rotzooi in je eigen huis :) David vond al die lekkere brigadeiros fantastisch en bleef in de buurt van het prachtige buffet met taart, chocolade en cocosballetjes, zelf gemaakt cashewsap, broodjes en pâo de queijo. Ik verwacht dat als we vanmiddag naar dezelfde speeltuin gaan hij teleurgesteld zal zijn dat al die lekkernijen zijn verdwenen.

zondag 30 september 2012

Folklore in Zwitserland

Het is een heel contrast na al die foto´s op dit blog van fietsen in Malawi, in de bus in Soweto en met de trein naar Kaapstad...

Ons leven speelt zich op dit moment in Geneve af en ook al voelen heel veel dingen heel vertrouwd, bekend en Europees waren we afgelopen zaterdag op een zwitserse feestdag: de ´désalpe´ in Saint Cergue met voor ons ook totaal onbekende taferelen. St Cergue is een klein dorpje dat in de uitlopers van de Jura ligt. We hebben ons laten vertellen dat je er een prachtig uitzicht hebt op de Lac Léman, zelf hebben wij daar niets van gezien door het herfstachtige weer met mist en regen. Vanuit Geneve is het ongeveer een uur met een schattig treintje naar St Cergue, eerst langs het meer en daarna de bergen in door bossen en alpenwijdes.
Bij de ´désalpe´ komen de koeien terug van de zomerweiden naar het dorp omdat binnenkort de eerste sneeuw word verwacht. De koeien worden versierd met een soort mini kerstbomen en natuurlijke grote bellen om de nek. Ze maken een ererondje door de dorpstraat voordat ze naar de stal worden gebracht. Die bellen om de nek maken een ongelofelijk hard geluid en ik vond het ook wel een beetje zielig omdat ze niet voor het lawaai kunnen weglopen en hoe harder ze rennen hoe harder de bel klingt... De herders hebben hun mooiste hemd en colbertje aan met zilveren edelweiss broches, pijp, oorbel in rechter oorlel aan. Er was een jodelend koor, een optocht met de mooiste bellen van het dorp en er liep een groep met alpen-hoorns rond evenals een groep St Bernardshonden die karretjes trokken met geraniums... Kortom heel veel Zwitsers folklore. Verder stonden er heel veel toeristen langs de kant van de weg in goede regenjassen net zoals wij om het hele spektakel te bekijken.

Het heeft de hele ochtend geregend maar ja, als je wat wilt zien dan moet je er wat voor over hebben!
De dorpsbewoners komen ook kijken, veel mensen hebben traditionele kleding aangetrokken en zier er in mijn ogen popperig uit :)

Dan horen we de eerste bellen in de verte en al snel is de eerste terugkerende kudde in zicht:

Maar niet alleen de koeien dragen dus die bellen, dit is een optocht met een paar mooie grote exemplaren. Ze worden in hetzelfde ritme ´gewiegd´ waardoor een enorm ´geluid´ = lawaai ontstaat wat denk ik tot ver in het dal te horen is.

Vooral al die serieuse gezichten erbij! Ik vond het echt heel grappig!

Het jodelende koor:

Deze mannen hebben een mooi plekje gevonden waar de drukte een beetje aan ze voorbij kan gaan....

Nat en doorweekt zijn we na een paar uur in een boulangerie - annex thee salon gaan zitten om weer een beetje op te warmen. Na deze ervaring hebben we nu wel definitief het gevoel in Zwitserland te zijn aangekomen!

Abonneren op: Posts (Atom)