afrikaanse verhalen en rugby wedstrijd in loftus stadium

Vorig weekend was er een ´festival francophone´ georganiseerd door de Alliance Française. Er waren standjes van 22 landen waar Frans ook een officiele voertaal is met traditionele gerechten, muziek instrumenten en klederdracht en foldertjes van al die landen. We waren op dit event geattendeerd door Marcello en Helena en het was gezellig om ze weer te zien. De sfeer op het festival was gemoedelijk, iedereen zat buiten in de tuin van de villa waar de AF gevestigd is, en al snel kwamen we in gesprek met andere mensen.

Marcello komt uit een klein dorpje uit Noord Italie, Helena uit een dorp uit de Spaanse Pyreneen. De voertaal is meestal Engels, maar als we een woord niet weten en het dan in het Italiaans, Catalaans, Spaans of Portugees wordt gezegd verstaan we elkaar nog steeds. Heel praktisch :)

De Alliance Française is gevestigd in een mooie villa, maar aan de achterkant hebben ze het gebouw uitgebreid en ik vond het leuk om te zien dat ze om deze jacaranda hebben heen gebouwd.

Later op de middag was er een verhalen verteller die met een djembe spannende delen nog spannender deed klinken voor oud en jong. Het verhaal bestond uit verschillende kleine verhalen meestal in de vorm van een raadsel. Omdat niemand het antwoord op het raadsel wist ging hij gewoon verder met een ander verhaal om het op een andere manier uit te leggen. Op die manier bleef iedereen luisteren en zitten om hopelijk op het antwoord te komen van het vorige raadsel!

Het verhaal werd in het Frans verteld en Alfons die rechts naast de verhalen verteller zit vertaalde het in het Engels.

Al met al was het een leuke middag om nieuwe mensen te leren kennen, verhalen te horen en te genieten van Afrikaanse cultuur.

Gisteren hebben we 80 min genoten van een heel ander soort cultuur. Meer de Afrikaner cultuur om precies te zijn. We hadden kaartjes, ook weer met Helena en Marcello, voor een rugby wedstrijd in het Loftus Stadion in Pretoria. Het was een wedstrijd van de Super XV waarin vijf teams uit Nieuw Zeeland, Australie en Zuid Afrika mee doen. Gisteren speelde de Bulls (Pretoria) tegen de Reds (Queensland . Australie)

Het was een drukte van gewelste op straat. Overal stonden auto´s in een straal van ruim een kilometer om het stadion heen. En dan niet gewone auto´s, nee echte ´Boere karre´ dus grote 4x4 op de stoep geparkeerd, ook pal onder borden met verboden parkeren :)

Ik was nog nooit in een stadion geweest tijdens een wedstrijd en ik vond het heel indrukwekkend. Er waren nauwelijks fans van de Reds, het hele stadion leek wel blauw door de stoelen, de fans en de borden en vlaggen waar ze mee zwaaiden.

Wij zaten op de derde rij van onder af gezien, eerst dachten we dat dat niet zo slim was, maar uiteindelijk bleek een groot deel van het spel zich direct voor onze neus af te spelen en was het daardoor een super ervaring.

Een paar keer vond er een ´scrum´ direct voor ons plaats. Best indrukwekkend hoe die mega mannen van rond 190cm lang en minimaal 110kg op elkaar in beuken. Ook best bizar hoeveel ´medics´ op het veld rondliepen en zakken ijs aan sleepten tegen al die kneuzingen. Een speler van de Reds heeft waarschijnlijk zijn neus gebroken tijdens deze wedstrijd. Part of the game?

Dit vond ik het mooist, als ze een bal uit de lucht vangen alsof het vanzelf gaat:

Als het spel wat langer stil lag kwam de mascotte langs, of deden de cheerleaders een dansje. Het publiek was heel erg gemengd, veel vrouwen en kinderen en daardoor was de sfeer misschien ook minder geweldadig dan ik had verwacht bij deze sport.

Uiteindelijk hebben de Bulls overduidelijk gewonnen met 61 tegen 8! Dus het publiek was in opperbeste stemming toen het af was gelopen en wij ook!

Love and Confidence

Ik zit midden in de voorbereidingen van een groot benefiet event dat ik (alléén!!) aan het organiseren ben. Het wordt een ´Benefit Brunch´ waar 100 mensen voor uitgenodigd zijn wat eind deze maand plaats vind. Er zullen een aantal presentaties worden gegeven door de directrice, de inkoop manager, een vrouw die in het huis heeft gewoond en een van de kindjes die in het huis woont. Voor dit deel heb ik het vijf sterren hotel tegenover het opvanghuis weten te strikken zodat we een mooie representatieve ´venue´ hebben. Daarna is er een soort brunch die we op de binnenplaats van het Potters Huis zelf houden en kunnen er rondleidingen in het huis, home work center en eetzaal worden gegeven voor diegene die het huis nog niet kent. Een paar taarten, quiches, 50muffins, 60 liter sap heb ik al toegezegd gekregen, maar ik moet nog heel veel regelen volgende week... Dit hele event heeft het doel meer donoren, bedrijven en geinteresseerden kennis te laten maken met het werk wat hier wordt gedaan en zo hopelijk meer donaties binnen te halen. Het budget voor het event is R0, oftewel alles werkelijk alles moet gratis, gesponsord en gedoneerd worden! Best een uitdaging dus, maar daar had ik ook om gevraagd...

Ik heb al een keer eerder een event georganiseerd voor 70mensen op Valentijnsdag met het thema ´love and confidence´, met het grote verschil dat we toen R1500 hadden en gewoon overal ´gewoon´ boodschappen konden doen. Ik heb op 14 februari een aantal fotos gemaakt die ik graag met jullie wil delen zodat je een indruk krijgt hoe feestelijk het er uit kan zien in het saaie grijze gebouw en hoe de mensen er kleur aan geven!

In de keuken werd hard gewerkt om al het eten (rijst, kip uit de oven, aardappel- bieten- en groene-salade, chocoladetaart en custard en verschillende fruitschalen) op tijd af te krijgen door Ruth en hoogzwangere Ruth- op voorgrond:

[Ruth is op 1 maart bevallen van een prachtige zoon met hele bolle wangen: Gift]

In de eetzaal was Gyde bezig, met kindje Faith, om uit karton hartjes en letters uit te knippen voor de versiering:

Maar niet iedereen hoefde te helpen, er zat ook een groepje buiten gezellig te kletsen.

In deze zaal die normaal gesproken met grote schuifdeuren in tweeen wordt gedeeld zag het er na een tijdje een stuk levendiger uit.

De kinderen moesten allemaal buiten wachten om niet aan de haal te gaan met balonnen, waxinelichtjes, servetten en andere leuke dingen. En dan duurt wachten lang als je negen zoals Dudu bent!

Of nog erger als je vier bent zoals Lebogang en Faith:

Maar toen, eindelijk was het zover dat iedereen aan tafel ging en uitgebreid gospels ging zingen, waar ik altijd kippenvel van krijg. Het klinkt meestal echt heel mooi en zo recht uit het hart, één vrouw zingt de ´lead´en de hele groep zingt er achteraan als een soort koor en de ´lead´ herhaalt in een begeleidende melodie!

Maar we zijn echt in Afrika, dus kwamen nog speaches die nog eindeloos doorgingen. Die had ik trouwens niet georganiseerd maar omdat dat wel zo hoort was er ad hoc een pastor in de zaal die iedereen wel wilde toespreken, een sociaal werkster die wel een woordje wilde doen, een andere vrouw die het over liefde voor je kinderen had en nog iemand, maaar dat weet ik niet meer. Ik was inmiddels afgehaakt en lekker fotos aan het maken :)

Deze jongetjes waren ook afgehaakt en waren lekker aan het stoeien op de bank tot ze mijn camera ontdekten en een foto met zijn allen wilden :)

En toen, na ruim een uur speaches mocht elke tafel, één voor één, in de rij voor het ´buffet´ wat echt een belevenis was voor velen omdat ze meestal gewoon een bord krijgen waar de maispap met gestoofd vlees (lees botten in soepje) op word gekwakt... en nu mocht iedereen zelf opscheppen omdat we meer dan genoeg hadden en het was tenslotte feest!

Het is wel jammer dat een foto geen geluid weergeeft want het was luid kan ik jullie vertellen, maar wel een heel gezellig lawaai. De opzet van de tafels bleek een beetje krap en niemand kon meer voor of achteruit maar dat leek niemand te storen...

Deze babies hadden nergens last van, die waren intussen met hun moeder buiten een luchtje gaan scheppen, dit is Talisha een vrouw van Indiase oorsprong met haar kindje van vijf maanden. De vader van het kindje is ´coloured´ en daardoor heeft ze nog weer een lichtere huidskleur dan haar moeder. Ik vind ze echt allebei prachtig!

Rose en baby Yulan zijn wat in Zuid Afrika ´coloured´ heet ipv ´black´ en zij spreken´Kaapse taal' wat een ´creolized dialect´ van het Afrikaans is, dat klinkt echt anders dan het Afrikaans die de meeste blanken hier in Pretoria spreken. Ik kan zo iets echt niet meer in gewoon Nederlands uitleggen, merk ik, haha!

Yulan is ruim één jaar en krijgt (nog steeds) borstvoeding, maakt niet uit waar, zoals in ZA gelukkig heel gebruikelijk is. Wat ik vooral opvallend vind is dat het niet uit maakt hoe strak de hals is van het t-shirt van zijn moeder is, het lukt haar altijd om haar borst ´bovenlangs´door de hals te wurmen en hem heel relaxed te voeden. Niks geen voedingsbeha, voedings shirt of dergelijke attributen... Gewoon zo!

Het komt misschien als racistisch over om deze vrouwen zo te ´categoriseren´ maar het is echt opvallend hoe groot de impact van de verschillende afkomsten is en dat voor vele vrouwen onder elkaar ook nog steeds een onderwerp is. Ze zijn er meestal ook heel trots op en het is gewoon een deel van hun identiteit. Waar komen ze vandaan? Tot welke ´tribe´ of familie horen ze? Op welke leeftijd krijgen de jongens de zogenaamde ínitiation? Allemaal thema´s die dagelijks worden besproken en echt verschillend zijn tussen de Venda, Sipedi, Nothern of Southern Sotho, Khoisan of Griqua... Echt fantastisch boeiend en ik snap er nog steeds maar heel weinig van. Maar door deze vrouwen weet ik in ieder geval van het bestaan af en dat maakt al dat ik voor mijn gevoel een heel ander beeld krijg van de samenleving als wanneer ik thuis zou zitten en alleen maar internetprojecten zou hebben!
Ik vind het heel bijzonder om al deze verschillende Afrikaanse vrouwen te mogen ontmoeten, naar hun verhalen te kunnen luisteren en zo een beetje meekrijgen van de vele laagjes van deze complexe Zuid Afrikaanse samenleving.

Ik hoop de tijd en de rust te hebben om van de ´Benefit Brunch´ ook fotos te kunnen maken om ook via dit blog met jullie te kunnen delen... Een fijn weekend allemaal! Liefs xxx

Drakensberg - Amphitheatre

De twee weken dat Christoph in het Zuid Oosten van het land aan het werk was heb ik mij eigenlijk prima vermaakt. De dagen vlogen voorbij doordat ik allerlei afspraken had, het druk had op mijn werk en ´s avonds en in het weekend uitnodigingen kreeg van vrienden hier in de buurt voor een spelletjes avond, bbq, wandelingtjes, etc.
Voor dat ik het wist zat ik in de auto op de N3 richting Harrismith waar ik Christoph, Jule en Sönke zou tegenkomen. Ik had van verschillende mensen gehoord dat er veel werkzaamheden waren op deze weg en had daarom zes uur ingepland om 340km af te leggen. Het bleek allemaal wel mee te vallen omdat het grootste deel van de weg al af was en ik kort in de file stond in Johannesburg... Harrismith is een klein en saai stadje waar wel een supermarkt is en een filiaal van AVIS waar Jule en Sönke hun huurauto terug konden geven. Na boodschappen te hebben gedaan om een aantal dagen op de camping te kunnen overleven reden we in ruim anderhalf uur naar het hostel. Onderweg belde ik ze zekerheidshalve om te checken of er plek was om te camperen. Ik werd zo ongeveer uitgelachen door de vrouw aan de telefoon omdat ze meer dan 300m2 weiland hebben... dus wij pasten er makkelijk op:

Bij het inchecken werd verteld dat vanuit het hostel een wandeling van 8-9 uur met gids werd aanboden naar de Tugela Falls boven op de Drakensberg voor R500 per persoon (wat in ZA véél geld is...) Ze liet ons een mooie diashow zien met fotos van hele slechte wegen en raadde het heeeel erg af om met eigen auto te gaan, het wandelpad zou ook niet gemarkeerd zijn, zonder gids helemaal moeilijk om te weten waar je heen moest lopen, entree van het park was ook duur maar al wel inbegrepen in HUN prijs, etc. Wij waren er niet echt van onder de indruk en besloten unaniem op internet te zoeken naar routebeschrijvingen en alles lekker zelf te doen. Ik bleek niet de enig eigenwijze in dit gezelschap :)
De wandeling op eigen houtje bleek appeltje eitje afgezien van 7km onverharde weg (van in totaal 70km) naar de bergen. Daar lagen veel puntige stenen, af en toe moesten we allemaal uit stappen en reed Christoph super voorzichtig verder. Eenmaal bij het begin van het pad aangekomen wees het allemaal voor zich en hebben we een indrukwekkende wandeling gemaakt...

Het is nog steeds regenseizoen, tot eind april, en daardoor zijn de heuvels prachtig groen.

Het grootste gedeelte van het padje liep gestaag omhoog, of soms prachtig langs de hoogtelijn, om echter echt op het plateau te komen moesten we twee keer klimmen, 1x 22meter recht omhoog en daarna 1x 18meter. Naar beneden was enger kan ik jullie vertellen... Maar we hebben het allemaal overleefd :)

Maar als je dan boven bent, dan heb je ook echt heel mooi uitzicht (als de nevel is opgetrokken). Dit deel van de Drakensberg heet Amphitheatre en als je boven staat zie je deze vorm ook heel goed.

Deze waterval valt vanaf het plateau 850meter recht naar beneden, als we iets over het randje keken was het ook echt een enorme diepte.

De Drakensbergen vormen ook een heel groot gedeelte van de grens met Lesotho. Een van de twee kleinere landjes die geheel door ZA worden omgeven. Alle bergen links van Christoph op deze foto liggen in Lesotho.

Op de terugweg maakten we een praatje met een stelletje dat zich net had verloofd bij de waterval - hoe romantisch is dat? - en we wisselden koekjes en verhalen uit en we moesten en zouden op de foto door hen gezet worden. Op hun camera staan ook nog zeker een aantal fotos met ons, met ons en haar, met ons en hem, etc!

In de twee dagen daarna hebben we ook nog in de omgeving gewandeld waaronder in het Royal Natal Park en het Amphitheatre van beneden af kunnen bewonderen. In dit park waren goede wandelpaden, en zijn we naar een kleinere waterval gelopen, hebben we bij een riviertje gezeten en door hoog gras gewaad... Dit gras was heerlijk zacht en onze benen werden er zachtjes door gestreeld... Waarschijnlijk heb ik ergens op deze wandeling een tekenbeet gekregen waar ik besmet ben geraakt met Ricketsia, een soort Afrikaanse Tekenkoorts. Inmiddels ben ik aan een stevige antibiotica kuur en is de koorts na 4 dagen gezakt en voel ik mij weer veel beter!

In het Royal Natal Park zijn ook een aantal rots tekeningen van ergens rond 1800 te vinden. Helaas was er geen gids beschikbaar dus kan ik er niet meer over zeggen, maar ik vond ze echt prachtig!

Op zondagavond wilden we pannekoeken maken gezien dat uit ingredienten te bakken valt die we in een lokale winkel konden krijgen die op iets van 15km van de camping lag. De vrijdag ervoor was het net ´pay day´ geweest en dus was het in die winkel vrij druk omdat de meesten dan weer cash op zak hebben. De drukte bij deze winkel kwam voornamelijk omdat er ook alcohol werd verkochten veel mensen zaten buiten op de stoep een biertje of cider te drinken. Aanvankelijk gingen Sönke en Christoph de winkel binnen om boodschappen te doen maar ik vond het er zo gezellig uitzien op de stoep van de winkel dat ik aan een groepje vrouwen vroeg, die samen een fles cider deelden, of ik een foto van ze mocht maken. Nou heeeeel graag, ze vonden het geweldig en zetten echt een foto look op.

De mannen iets verder op wilden ook op de foto:

Toen Christoph en Sönke naar buiten kwamen moesten zij ook op de foto! Ze wisten niet zo goed wat ze overkwam... Echt een hilarisch moment! We hebben het adres van een van de heren en we hebben beloofd fotos af te drukken en ze te sturen...

Op de laatste avond in het hostel konden we terug kijken op een prachtig weekend met mooie vergezichten, ontmoetingen en de weldadigheid van vermoeide spieren na een lange dag buiten in de bergen...