In ´the Potters House´ vanaf nu TPH, ben ik overdag de zogenaamde huismoeder. Ik begin om 08.00, op dat moment los ik Mandisa af die er sinds de vorige dag 16.00 aanwezig was. Zij zal het vanmiddag ook van mij overnemen. De aflossing bestaat voornamelijk uit het feit dat ik vanaf dan de sleutelbos in beheer heb met 29 sleutels. Dit zijn sleutels van alle kamers van het huis, kantoor van sociaal werktster, koelkast, voorraadkamer en de kapel. Omdat er natuurlijk de hele dag allerlei mensen toegang tot deze ruimtes moeten hebben wordt ik de hele dag gezocht omdat ik diegene ben die de deuren moet openen.
Als ze mij zoeken roepen ze meestal in het Setswana: sissy, kgopela keys!
Wat betekent: zusje, de sleutels alsjeblieft!
In het huis wonen een zeer wisselend aantal vrouwen met hun kinderen. Vandaag waren het 13 vrouwen en 16 kinderen in de leeftijd tussen paar maanden tot 9 jaar. Een van de vrouwen is hoogzwanger en kan elk moment gaan bevallen. De meeste komen uit een extreem geweldadige relatie en zijn op de vlucht van hun man en proberen een nieuw bestaan op te bouwen, anderen komen van de straat met drugs en prostitutie als achtergrond waar ze van weg willen. Op dit moment zijn er relatief veel vrouwen die uit een ander land naar Zuid Afrika zijn gevlucht op zoek naar een betere toekomst.
Als het niet toevallig een vrije dag is, er geen workshops zijn voor staff members of andere ´belangrijke´ zaken dan wordt er een programma aangeboden met vooral groepsgesprekken voor de aanwezige vrouwen. Er is per dag een ander thema, deze varieren van financien, hoe moet je solliciteren, opvoeding van kinderen en vrije thema´s die op dat moment spelen. Op donderdag probeer ik zoveel mogelijk vrouwen naar een groentetuin te slepen waar ik bietjes, lente uitjes, wortels, spinazie en boontjes verbouw. De meeste vinden deze tuin helaas echt een straf dus meestal ben ik alleen of met een of twee enthousiastelingen. Ik vind het heerlijk om in de aarde te wroeten en alles te zien groeien, vooral nu het regenseizoen is begonnen schiet alles de grond uit!
Vannochtend hadden we een ´staff meeting´ zoals altijd op maandagochtend. Dit is een vergadering die minimaal 2,5 uur duurt en waar alles wordt besproken op afrikaanse wijze maar helaas niet veel knopen worden doorgehakt. Af en toe is dat extreem frustrerend. De traditie is nu bijvoorbeeld dat ik een keer in de zoveel tijd de afwezigheid van zeep in de keuken ter sprake breng. In deze keuken wordt dagelijks voor 180 mensen gekookt maar de vrouwen die hier werken hebben geen zeep om hun handen te wassen, ook niet nadat ze evt naar de wc zijn geweest. Na ongeveer 10 vergaderingen is daar nog steeds geen verandering in gekomen! In deze keuken wordt niet alleen voor TPH gekookt maar ook voor een opvanghuis voor tienermeiden, een kleuterschool en een inloopcentrum specifiek voor mannen.
Het eten is heel typisch afrikaans met bijna elke dag een maisbrei: pap en vlees. Als we geluk hebben is er gekookte kool bij als groente. Vanwege deze eenzijdige voeding heb ik dus ook die groentetuin en ik heb al bietensla en geroerbakte spinazie uit eigen tuin gekookt voor de vrouwen in het huis tijdens de kerstvakantie.
Na de lunch vandaag vroeg de sociaal werkster mij om een formulier in te vullen samen met een vrouw die er sinds vorige week is met haar drie kinderen. De oudste zal woensdag voor het eerst naar een soort kleuterklas gaan en voor de aanmelding moest een uitgebreid formulier ingevuld worden. Deze vrouw is 26 jaar, heeft drie kinderen tussen de 1 en 6 jaar oud en is met hun op de rug en aan de hand komen lopen vanuit Burundi! Over de weg zouden dat ongeveer 4000km zijn, zij is vooral langs dorpjes gekomen over veldweggetjes. Ze is op zoek gegaan naar een veilige plek voor haar en haar kinderen. Ze heeft er ongeveer twee maanden over gedaan begreep ik uit ons gesprek met handen en voeten. Zij kan niet lezen en schrijven en spreekt geen Engels, ik geen KiRuanda of KiSwahili maar we begrepen elkaar een heel eind. Ik probeerde er achter te komen waarom ze uit Burundi is weggegaan. Ze begreep wat ik bedoelde, zij wees op zicht zelf en zei -papa en maakte toen een gebaar met haar wijsvinger die snel over haar hals gleed. Ze is dus geweld ontvlucht dat ze waarschijnlijk van zeer dichtbij heeft meegemaakt. Spreekt natuurljk ook voor zich dat je niet voor je lol meer dan 4000 km met drie kleine kinderen gaat lopen.
De rest van de middag zat ik buiten op een soort picknickbankje te kletsen met de aanwezige vrouwen. De meeste vrouwen zijn heel goed in het invlechten van haar en dat doen ze dan ook uitvoerig bij elkaar. Met de kinderen maak ik soms tekeningen met waskrijt. Voor de jongens moet ik dan eindeloos vliegtuigen, helicopters, raketten en fietsen tekenen waar ze dan zelf de achtergrond, omgeving moeten bijtekenen met wolken, sterren, maan, planeten, bergen en publiek voor de wielrenwedstrijd etc. De meisjes tekenen meestal zelf vooral veel huisjes, vlinders en regenbogen, heel klassiek! Van een meisje (6jaar) kreeg ik een liefdesverklaring in een mooie envelop omdat ze mij zo lief vond die dag! Echt super lief :)
