Paraguay, Iguaçu en Argentinië

Na onze fantastische tijd in Bolivia gingen we verder richting zuiden. We hadden nog ongeveer drie weken en wilden nog wat van Argentinië zien en naar de watervallen van Iguaçu. Vanuit Tupiza gingen we in een bus naar Villazon de grens en probeerden heel bewust te kijken naar al die typische taferelen voor het Boliviaanse straatbeeld: karretjes met gemonteerde citruspers voor vers sinaasappel en grapefruitsap, schoenpoetsers in het park, vrouwen met lange zwarte vlechten, stoepen waar je niet op kunt lopen ivm marktstalletjes overal en het geroep vanuit het busstation waar ze alle bussen proberen vol te krijgen door de bestemmingen zo hard mogelijk over straat te roepen, Uuuuuuuyuni,Uyuniiiiii ya saleee!! Villazon, Villazoooon, ya sale a Villazoooon, etc. Bij de grens met Argentinië liep een indrukwekkende stoet mensen met enorme pakken koopwaar op hun rug over een brug van Argentinië naar Bolivia. Voor ons was onduidelijk of dit smokkel op klaarlichte dag was of de officiele import weg omdat niets door de douane gecontroleerd leek te worden. Van wc-papier tot oreo koekjes er zat werkelijk van alles in die pakken.

Aan de Argentijnse kant van de grens hebben we een bus genomen naar Salta. Dit was een bus die op de aangekondigde tijd vertrok, over een gladde asfalt weg, wauw! Na ruim 6uur in de bus gingen 's avonds laat op zoek naar een camping en die bleek er gelukkig te zijn met een goede busverbinding tot voor de deur! Salta is een mooi stadje met een prachtige plaza en Lotte kon vooral de espresso die hier goed gezet wordt erg bekoren :)
In Salta hebben we veel rondgeslenterd en zijn we nog bij een tandarts geweest voor de controle van Christoph's ontstoken tandvlees, maar alles was in orde en we mochten dus weer verder reizen. We hoefden niet door Paraguay te reizen om bij de watervallen van Iguaçu te komen maar waren wel nieuwsgierig en we waren toch 'dichtbij' op een busrit afstand van 17uur, dus waarom niet? De eerste nacht in Paraguay waren we in het stadje Encarnacion waar onlangs ongeveer de helft van de stad onder water is verdwenen door dat ze een stuwdam hebben laten vollopen. Alle mensen die in dat gebied woonden moesten verhuizen, je kan je haast niet voorstellen hoe ingrijpend zo'n gebeurtenis is voor een stad...
In Paraguay wordt heel veel 'mate' thee gedronken. De meeste mensen lopen op straat met een thermoskan heet water en in de hand een beker met een soort metalen rietje. In de beker zit een mengsel van groene kruiden waar elke keer een klein beetje water op wordt gegoten dat je vervolgens met het rietje in twee of drie slokjes op drinkt... het is echt een grappig gezicht om mannetjes in het park, meisjes in een winkel en politieagenten langs de weg allemaal met een thermoskan te zien staan! Op straat kon je bij verschillende standjes je eigen verse mengel bestellen die dan terplekke samengesteld werd. Het rook heerlijk en Lotte moest erg veel aan haar moeder denken die dit heel interessant zou vinden:

Vanuit Encarnacion reisden we met een de bus verder richting Iguaçu via ruïnes van de Jezuïeten en een Mennonieten kolonie van Hohenau. Bij beide dorpjes even uitgestapt en de volgende bus genomen maar er was in beide gevallen niet veel te beleven, te lezen of te bekijken.

Nu begrepen we ook beter waarop de lonely planet maar zo weinig pagina's aan het hele land Paraguay geweid had... In Ciudad del Este dat op het drielandenpunt ligt bij Brazilië, Argentinië en Paraguay heeft Christoph nog even overwogen een digitale spiegel reflex camera te kopen en hebben we dus een paar uur rondgezworven door die stad die een groot winkelcentrum lijkt. Alles wat je bedenkt kun je hier kopen van kleding, electronica, mobieltjes en je kan kiezen tussen de zwarte, grijze of legale markt. Uiteindelijk hebben we geen camera gekocht ivm garantie addertjes onder het nikon en canon gras. De kreet internationale garantie klinkt goed tot dat je op internet alle kleine lettertjes gaat lezen en er achter komt dat je alleen de camera in Paraguay zou kunnen laten repareren als er iets mis is maar wel vanuit overal in de wereld kan inzenden...
Om naar de bekende watervallen van Iguaçu te gaan reisden we nogmaals Brazilië binnen. Het is inmiddels een soort routine voor ons geworden om bij grensposten in de rij te staan en geduldig op alle stempels te wachten. Door meerdere landen een paar keer in en uit te reizen hebben we al een indrukwekkende hoeveelheid pagina's versleten in onze paspoorten...
We hebben in Foz do Iguaçu bij een hostel in de tuin onder de citrus en graviola bomen gekampeerd en genoten van de goede douches en caipirinha's met uitzicht op het zwembad. We hebben leuke gesprekken met verschillende medereizigers gevoerd en we merkten dat we steeds beter worden in sociale contacten aanleggen wetende dat je elkaar maar 24-48 uur zult zien. We zijn een dag naar de Itaipu dam geweest, de een na grootste dam van de wereld en het was indrukwekkend. Al die aantallen megawatt, kubieke meters per seconde die door de turbines razen heb ik allemaal niet onthouden maar het was veel! Voor de geïnteresseerden onder jullie allemaal na te lezen op: http://en.wikipedia.org/wiki/Itaipu_Dam

De watervallen hebben we vanaf de Braziliaanse kant bekeken. De meeste mensen doen ook een uitstapje naar de Argentijnse kant van de watervallen omdat je het dan vanuit een ander perspectief ziet maar wij vonden dit eigenlijk indrukwekkend genoeg... Er is een mooi wandelpad langs de rivier en naarmate je dichterbij komt wordt het geluid angstaanjagender,zijn er meer vlinders en zie je steeds meer water naar beneden vallen.

Je kan ontzettend dichtbij komen en je wordt heel nat door alle nevel waardoor foto's ook niet meer echt lukken.

Omdat we van meerdere mensen hadden gehoord dat je goed kon liften in Argentinië hebben we een poging gewaagd om vanuit Puerto Iguazu te liften naar Posadas...

Ondanks mooi bordje was er na twee uur een vrachtwagen gestopt die Lotte alleen wilde meenemen en een auto die ons 5km verder op kon droppen... dus dat viel tegen! Toch maar weer in een bus gestapt en maar meteen helemaal doorgereden tot Rosario waar we 28uur later aankwamen.
Argentinië is ongeveer zo groot als India en ondanks goede busverbindingen heb je enorm veel tijd nodig om van een stad naar de andere te komen. Rosario is een mooie stad met veel groen die aan de grote rivier Parana ligt.

Hier hebben we gekampeerd op de gemeentelijke camping die officieel dicht was omdat de herfst hier is begonnen. Ondanks het ferme antwoord dat de camping gesloten was kwam er binnen 3 seconden achteraan dat we wel voor een nachtje mochten blijven en de dag daarna ook :) Vanuit Rosario zijn we naar de hoofdstad gegaan, Buenos Aires ons eindstation op het Zuid-Amerikaanse continent.
Na veel natuur en buiten zijn de afgelopen maanden hebben we in Buenos Aires vooral in cafés en theaters gezeten om nu ipv verse lucht veel cultuur op te snuiven.
Ons dagelijkse leven in Buenos Aires bestond uit lekker ontbijten:

Leuke uitjes naar mooie wijken in de stad zoals de wijk La Boca:

Picknicken in het park:

'S avonds tango les of naar theater te gaan:

Maar dan moet je natuurlijk wel geld opnemen om al dit leuks en lekkers te betalen:

Op straat waren veel kiosks die allemaal blaadjes verkochten die vol fotos stonden van Maxima's 40ste verjaardag. In gesprekken met locals kwam zij ook vaak naar voren dus vandaar verbaasde ons deze ode aan het nederlandse koningshuis niet:

De kaart van de stad is makkelijk te leren kennen omdat het allemaal een groot rooster is met allemaal rechte straten met gelukkig een paar hele mooie oude gebouwen:

Dit is het trappenhuis van ons hostel met een mooie ouderwetse lift met twee hekjes die je zelf moet dichttrekken:

Hondenuitlaat service in het centrum:

Nieuwe wijk groot, hoog en glanzend:

Naast alle 'rich and beautiful' uitstraling van deze stad is er natuurlijk ook armoede, grote verschillen tussen rijk en arm en waren er op verschillende plekken in de stad protest kampementen van mensen die daar al sinds dagen kamperen met allerlei spandoeken voor de tent. Vooral Christoph was geinteresseerd in de protesten op straat en de linkse uitstraling hiervan. Veel oorspronkelijke bewoners zijn van hun eigen land verdreven, er wordt weinig over gesproken dus des te belangrijker dat ze de problematiek in deze stad goed zichtbaar proberen te maken... Een journalist vertelde dat het grootste deel van het land is verdeeld over 50rijke invloedrijke families, waardoor een generaal nu bijvoorbeeld 2.000.000 hectare bezit!

We hebben een prachtige film gezien: Le Concert, we zijn naar een tango les geweest en naar een fado en tango muziekavond.
De tango les was niet helemaal wat wij er van verwacht hadden, ondanks dat het toegankelijk was voor beginners, gevorderden en professionals waren wij de enigen die nog nooit tango hadden gedanst. De les begon met mooie tango muziek en de opdracht te dansen wat iedereen ook braaf deed behalve wij omdat we geen idee hadden wat te doen, best gênant allemaal! Vervolgens kwamen allerlei opdrachten om met de hele groep in een cirkel te gaan staan en zo te dansen omdat je op die manier op je partner moet letten, het paar voor je en achter je en de vorm van het geheel. Heel leuk maar veel te moeilijk voor ons. Toen Christoph in een pauze voorzichtig vroeg of ze ons misschien wat basis stappen kon laten zien flipte ze ongeveer en riep ze elke keer weer dat door passen te leren je nooit zou kunnen leren dansen. Ok, ok, rustig maar. Door elke keer te moeten ruilen van danspartner kon Lotte met allerlei mannen van middelbare leeftijd dansen en door de ogen dicht te doen naar de muziek te luisteren en gewoon te volgen had zij tenminste het gevoel gedanst te hebben. Voor Christoph was dat moeilijker omdat de dames leiding verwachtten die hij niet kon geven en zij zelf niet het hef in handen namen. Een interessante ervaring, maar om het echt te leren moeten we misschien toch ooit nog een 'gringo les' nemen waar ze wel uitleggen hoe de passen eruit zien.

Het paasweekeinde hebben we met een leuke alternatieve groep gevierd die we via couchsurfing.org hadden gevonden. Deze groep bestaat uit een stuk of acht vrienden die samen vier huizen bij La Plata huren en proberen zelf zo veel mogelijk in hun tuin te verbouwen. Ze zijn allemaal vegetariër en dat is best bijzonder in dit land waar er zo ontzettend veel vlees wordt geconsumeerd..

Drie van hen spelen fulltime in een ska-reggae-jazz band, een ander studeert een soort hindoe-viool, een ander yoga, een ander schilderkunst, etc.

Ze hebben een prachtige buitenoven waar we lekkere groente in konden roosteren en pizza's voor 24mensen hebben gebakken.

Lotte kon zich helemaal uitleven in de keuken en vijf mensen aan het schillen, snijden en kneden zetten. Wie had ooit gedacht dat die ervaring van koken in Casa Uriel in Argentinië nog van pas zou komen?
Er waren heel wat andere couchsurfers op dit paasweekeinde af gekomen en we hebben veel leuke gesprekken en discussies gevoerd. Ook in de dagen erna in Buenos Aires zelf een paar keer met mensen afgesproken, die we met Pasen hadden leren kennen, om koffie te drinken of naar een museum te gaan of voor een picknick in het park.

Met Maddalena een suikerspin eten, wat is dat eigenlijk vies maar leuk om te doen :)

Uitzicht vanuit een park aan de rand van de stad:

Poster waardoor we getriggerd waren en naar dit Holocaust museum zijn geweest waar het verhaal wordt verteld van de geimigreerde nazi's in Argentinie.

Inmiddels zijn we helemaal gewend aan het Spaans spreken, het dagritme, ontbijten met croissantjes, om een uur of 23.00 avondeten,leuke mensen kennen maar de tijd zit erop. We vertrekken naar Kaapstad.
We hebben er allebei wel zin in maar zitten ook vol mooie indrukken van Zuid-Amerika en we zullen ruimte moeten maken in hart en ziel voor nieuwe indrukken van een spannende reis door Zuid Afrika, Mozambique, Malawi en Zambia! Op naar het Afrikaanse continent. Veel liefs voor jullie allemaal!

Estado Plurinacional de Bolivia

Eindelijk een verslag van ons in Bolivia. Een land vol verrassingen, dat ons hart heeft gestolen en waar we veel langer zijn gebleven dan aanvankelijk gedacht!
Het is dan ook een enorm lang blog geworden, waarvoor excusus maar er was gewoon enorm veel te vertellen!
Cochabamba was de stad van aankomst vanuit Brazilie en vertegenwoordigde een typischer Zuid Amerika zoals we het onbewust hadden voorgesteld. Op het vliegveld leken alle mannen in onze ogen, die nog niet gewend waren aan de typische boliviaanse trekken, op Evo Morales! Na twee dagen de tijd genomen te hebben om een beetje te acclimatiseren op 2500meter, in een van de meest laag gelegen steden van Bolivia begonnen we meer verschillen te herkennen. Vanuit de bus vanaf het vliegveld zag ik een paar vrouwen met mooie lange zwarte vlechten op de rug, een bolhoedje op en een prachtig gekleurde doek over de schouders: cholitas!

Vanuit het raam allemaal fotos gemaakt tot ik in de gaten had dat ongeveer 80% van de vrouwen er zo bij loopt en dat het niet zo bijzonder was als ik aanvankelijk dacht :)
Vanuit Cochabamba zijn we in een bus gestapt naar Oruro waar het carnaval, wat hier anderhalve week lang hartstochtelijk gevierd wordt, bezig was los te barsten. Er waren allerlei traditionele dansgroepen die gekleed in de meest prachtige kleurige costuums op een schril gefluit en eentonig gebonk op trommels door de straten dansten.

Wij waren als gringos een makkelijk doelwit voor schuim uit spuitbussen, waterballonen en andere carnaval ongein...

Na een paar uur hadden we het hier wel gezien en zijn doorgereisd naar de hoofstad Nuesta Señora de la Paz - in Aymara Chuqiyapu.
La Paz is de hoogst gelegen hoofdstad van de wereld: de hoogte varieert van 4058 meter in het stadsdeel El Alto tot 3100 meter waar de rijke zone van de stad is met ambassades en universiteit. Ik heb in het begin veel last gehad van Soroche: hoogteziekte! Knallende hoofdpijn, droge mond en erg misselijk ondanks paracetamol, liters water en coca thee... heel naar! Maar gelukkig was het na twee dagen over...
We hebben de stad lopend een beetje verkend in een laaaag tempo en moesten regelmatig stil staan om naar adem te happen! We moesten echt in een ander tempo lopen, 3x langzamer dan onze nederlandse/duitse benen het gewend waren...

Om de regen een beetje te ontwijken (het was nog steeds regenseizoen) hebben we een paar mooie musea bezocht: muziekinstrumenten uit de Andes, textiel uit Bolivia en een kerk om een beetje cultureel verantwoord te blijven reizen!
Alle bussen hebben geen enkele filters dus als ze optrekken komt er echt een ongelofelijke zwarte vieze stinkende walm uit, iedereen gooit alles vanuit de auto op straat, hygiene standards zijn erg laag maar blijkbaar hebben we een goede weerstand opgebouwd en zijn onze maag en darmen rustig gebleven. Om de hectiek, stank en hoogte van de stad even te ontvlucten zijn we voor een paar dagen naar Coroico gegaan.
Dit dorpje ligt in de zogenaamde Yungas op 1500-2500 meter waar het warm en vochtig is, waar cacao, koffie en avocados groeien.

Hier hebben we mooi gewandeld langs de hoogtelijn, lekker buiten geweest en even bijgekomen van de drukte van een stad met 2.3miljoen inwoners. Omdat we Sara in Peru wilden gaan bezoeken in een periode dat zij ook tijd zou hebben zijn we vanuit La Paz richting noorden langs Copacabana gereisd om ons verblijf in Bolivia voor twee weken te onderbreken.
Copacabana is dus niet alleen een heel bekend strand in Rio de Janeiro maar ook een stadje aan het prachtige Titicacameer. Ook hier was een korte wandeling adembenemend, in meerdere opzichten! Dit meer ligt op een indrukwekkende hoogte van 3811meter, is prachtig blauw, turqouise helder van kleur en er worden heerlijke forellen in gevangen...

Nadat we uit Peru terug kwamen hebben we ons nog meer elke keer weer verbaast over de prijzen die hier zo ontzettend laag zijn!
Een ritje in een taxi kost maximaal 1,5€, overnachten in een hostel is duur als het meer dan 3,5€ per persoon kost, internet kost gemiddeld 20cent per uur.
We wilden nog meer zien wat dit land en besloten een tour te boeken naar de jungle in Rurrenabaque dat in het Boliviaanse deel van het Amazone Bassin ligt. Om daar te komen moesten we met een klein vliegtuigje 35min vliegen.

Het temperatuur verschil tussen de altiplano en jungle was meteen merkbaar. Het was 7uur s´ochtends maar mijn wollen trui, beenwarmers, fleece en lange broek kon ik meteen uitdoen....
We hadden allebei nog nooit een ´tour´ geboekt en waren er een beetje huiverig voor, alleen met andere toeristen drie dagen een ´unique experience´ op te doen, maar kunnen achteraf zeggen dat het ons goed is bevallen. Het was heel gezellig om meerdere mensen een paar dagenin een bootje te zitten. Doordat we een leuke gids hadden: Victor hebben we ook wat persoonlijke verhalen gehoord van een Boliviaan...
Om bij de rivier te komen waar we drie dagen op zouden varen te komen moesten we nog iets van 3 uur over een modderige weg in een multivan zitten. Deze rit was een uitstekende gelegenheid de medereizigers te leren kennen.
Door al die gaten in de weg, modder en km lang niemand tegen komen kreeg ik steeds meer het gevoel de Amazone in te rijden.

Vanuit de auto af en toe mooie plaatjes zoals deze kudde koeien:

Eenmaal bij de rivier moet we vier uur varen om bij de lodge te komen. Deze lag midden in de ¨pampas¨ vauit waar onze tour echt zou plaatsvinden.

De huisaligator van de lodge genaamd Barcelona...

We sliepen met zijn zessen in een soort slaapzaaltje op palen met een groot muskietennet over elk bed. Ondanks alle muskietennetten, gaas voor de ramen en flessen antimuggenspul die ik op mijn huid heb gesmeerd had ik alleen al op mijn rechterbeen 62 muggenbeten! Behalve deze uitbundige diersoort hebben we gelukkig veel mooie, grote interessantere dieren gezien. Het hoogtepunt was voor mij in de rivier te zwemmen met roze dolfijnen die wel in de buurt bleven maar te snel weg waren voor mooie fotos... Vooral de apen leken volleerd modellen en poseerden prachtig en waren niet bang voor al ons gezoem, camera geklik of geflitst.

Dit exemplaar was zo brutaal brood van onze ontbijttafel te komen stelen en daarna zielig te blijven kijken toen alles werd opgeruimd...

Een ochtend hebben we piranhas gevist... alleen de gids Victor had beet!

Prachtige grote geel met blauwe macaws hoog in de boom, dankzij 10x zoom dit resultaat!

Prehistorische vogel, kan niet verder dan 20m vliegen, wel fotogeniek!

Op zoek naar anacondas, een kleintje gezien, de moeder van vermoedelijk 5 meter lengte verstopte zich onder water... waar wij doorheen liepen...

Het was nog wel echt regenseizoen in het Amazone Bassin en ondanks veel zon heeft het ook echt geregend...

De hangmatten van de lodge zijn dan echt een uitkomst!

Vanuit Rurrenabaque zijn we naar El Alto gevlogen en meteen weer doorgereisd met een bus nu weer terug richting zuiden tot Oruro. Na veel in de bus te hebben gezeten wilden we eens weer iets anders en hebben we kaartjes kunnen bemachtigen voor de trein tussen Oruro en Tupiza.

Helaas reden we het grootste deel van het traject in het donker maar desalniettemin was het heel mooi om het landschap vanaf s´ochtends 6 uur te zien voorbij glijden. Tupiza ligt mooi tussen bergen, heuvels en canyons in een gebied waar zink, lood, goud en zilver uit mijnen wordt gehaald.
Wat de pret een beetje drukte was dat Christoph veel last van zijn verstandskies had, rood gezwollen tandvlees bemoeilijkte het openen van de mond... Allen sapjes en soep kreeg hij al slurpend naar binnen.

Na een bezoek aan een lokale tandarts die twee intramusculaire penicilline shots + pijnstillers heeft voorgeschreven besloten we om in de buurt te blijven van de bewoonde wereld maar wel wat moois in de natuur te doen: paardrijden... En niet een uurtje of zo, maar gelijk twee dagen! We waren met zijn tweeen plus een gids en we hebben fantastische dagen gehad!

We zijn wel tien keer een rivier gewaad, door stoffige verlaten dorpjes gegaloppeerd, reden door prachtige rood gekleurde canyons en door schouderhoog riet.

Behalve hele stoffige kleren, een glimlach en heel veel zadelpijn kon Christophs mond nu al twee centimeter open! Met dit prachtige resultaat leek het ons veilig genoeg om naar de Salar de Uyuni te gaan.
Vanuit Tupiza kan je in vier dagen daar met een jeep komen, door 1200km over zandwegen af te leggen en onderweg in hele basic huisjes te overnachten. Zo´n tour van vier dagen kost ongeveer 120euro per persoon en is incl overnachting, een gids/kok/monteur Arturo en een kokkin Marta! De Toyota Land Cruiser zat vol met twee franstalige belgen, een zwitser en wij dus... We waren allemaal ongeveer even oud, geinteresseerd in politiek, ontwikkelingslanden en fotografie dus dat was een hele leuke combinatie.

In een van de dorpjes waar we sliepen leefden de mensen van het houden van lamas.

Christoph voelde zich nog niet helemaal 100% de eerste dag maar het ergste was gelukkig voorbij toen we vulkanen, geisers zagen, door de woestijn reden. De geisers liggen op 5000meter hoogte, ik was nog nooit zo hoog geweest en om dan van die kokende, borrelende modderpoelen met spuitende gaten in de aarde waar stoom uit komt is een hele bijzondere ervaring.

Wat ik nog mooier vond waren de lagunes die van kleur veranderden door de wind, de 10.000 flamengos op de Laguna Colorada met hun geluidjes werkten extreem rustgevend.

Na drie lange, volle dagen was het fijn om in het dorpje Uyuni te arriveren waar er weer douches waren! De volgende ochtend zijn we om 4.30 opgestaan om het licht te zien worden midden op de zoutvlakte. Zonsopkomst was heel mooi, kleurrijk, stil en koud!!! Door al dat zout dat eerst roze, blauw kleurt en langzaam steeds witter wordt leek het soms net alsof het allemaal ijs was! Het is een enorme witte vlakte (ter grootte van Zwitserland), de grootste zout voorraad ter wereld en heel indrukwekkend om daar als nietig mensje in te staan. Het was erg leuk om een beetje gekke fotos te maken omdat de dimensies helemaal verdwijnen! Alle fotos die je hier ziet zijn dus daar met mijn 5jaar oude Lumix gemaakt en niet met Photoshop trucjes.

Onze schoenen zijn helemaal wit uitgeslagen van het zout van Uyuni evenals onze kleren die deels ook nog onder het paarden zweet zaten, ik zit nu in mijn jurkje te typen omdat al het andere vies was en gelukkig is het net niet te koud! We hebben net alles naar de wasserij gebracht en hopen dat het meeste er uit te wassen is.
Het was een ongelofelijk mooie tijd in Bolivia die veel indruk op mij heeft gemaakt! Omdat onze tijd in Zuid Amerika er over twee weken al weer op zit zijn we gisteren naar Argentinie gereisd waar we nu eindelijk weer eens snel internet hebben. Over twee weken vliegen we vanaf Buenos Aires naar Capetown in Zuid Afrika, weer een heel ander continent tegemoet!
Vanochtend hebben we ontbeten met een heerlijk cafe latte met een echte espresso, verbazen wij ons over de gevulde supermarkt planken, geasfalteerde wegen, straatverlichting die het doet, mooie terrasjes aan een plein, wc papier en zeep in toiletten en daardoor merken we achteraf pas hoe veel envoudiger Bolivia in veel opzichten is! Bolivia is ons wel heel goed bevallen en het is echt een heel bijzonder land door de natuur die in zoveel verschillende facetten te bewonderen is, van jungle tot woestijn, vulkanen en geisers tot canyons, hoogvlaktes en besneeuwde toppen van meer dan 6000meter!
Ik sluit dit blog dan ook met een heel voldaan en dankbaar gevoel af en schrijf binnenkort wat meer over Argentinie... Veel liefs!