Estado Plurinacional de Bolivia

Eindelijk een verslag van ons in Bolivia. Een land vol verrassingen, dat ons hart heeft gestolen en waar we veel langer zijn gebleven dan aanvankelijk gedacht!
Het is dan ook een enorm lang blog geworden, waarvoor excusus maar er was gewoon enorm veel te vertellen!
Cochabamba was de stad van aankomst vanuit Brazilie en vertegenwoordigde een typischer Zuid Amerika zoals we het onbewust hadden voorgesteld. Op het vliegveld leken alle mannen in onze ogen, die nog niet gewend waren aan de typische boliviaanse trekken, op Evo Morales! Na twee dagen de tijd genomen te hebben om een beetje te acclimatiseren op 2500meter, in een van de meest laag gelegen steden van Bolivia begonnen we meer verschillen te herkennen. Vanuit de bus vanaf het vliegveld zag ik een paar vrouwen met mooie lange zwarte vlechten op de rug, een bolhoedje op en een prachtig gekleurde doek over de schouders: cholitas!

Vanuit het raam allemaal fotos gemaakt tot ik in de gaten had dat ongeveer 80% van de vrouwen er zo bij loopt en dat het niet zo bijzonder was als ik aanvankelijk dacht :)
Vanuit Cochabamba zijn we in een bus gestapt naar Oruro waar het carnaval, wat hier anderhalve week lang hartstochtelijk gevierd wordt, bezig was los te barsten. Er waren allerlei traditionele dansgroepen die gekleed in de meest prachtige kleurige costuums op een schril gefluit en eentonig gebonk op trommels door de straten dansten.

Wij waren als gringos een makkelijk doelwit voor schuim uit spuitbussen, waterballonen en andere carnaval ongein...

Na een paar uur hadden we het hier wel gezien en zijn doorgereisd naar de hoofstad Nuesta Señora de la Paz - in Aymara Chuqiyapu.
La Paz is de hoogst gelegen hoofdstad van de wereld: de hoogte varieert van 4058 meter in het stadsdeel El Alto tot 3100 meter waar de rijke zone van de stad is met ambassades en universiteit. Ik heb in het begin veel last gehad van Soroche: hoogteziekte! Knallende hoofdpijn, droge mond en erg misselijk ondanks paracetamol, liters water en coca thee... heel naar! Maar gelukkig was het na twee dagen over...
We hebben de stad lopend een beetje verkend in een laaaag tempo en moesten regelmatig stil staan om naar adem te happen! We moesten echt in een ander tempo lopen, 3x langzamer dan onze nederlandse/duitse benen het gewend waren...

Om de regen een beetje te ontwijken (het was nog steeds regenseizoen) hebben we een paar mooie musea bezocht: muziekinstrumenten uit de Andes, textiel uit Bolivia en een kerk om een beetje cultureel verantwoord te blijven reizen!
Alle bussen hebben geen enkele filters dus als ze optrekken komt er echt een ongelofelijke zwarte vieze stinkende walm uit, iedereen gooit alles vanuit de auto op straat, hygiene standards zijn erg laag maar blijkbaar hebben we een goede weerstand opgebouwd en zijn onze maag en darmen rustig gebleven. Om de hectiek, stank en hoogte van de stad even te ontvlucten zijn we voor een paar dagen naar Coroico gegaan.
Dit dorpje ligt in de zogenaamde Yungas op 1500-2500 meter waar het warm en vochtig is, waar cacao, koffie en avocados groeien.

Hier hebben we mooi gewandeld langs de hoogtelijn, lekker buiten geweest en even bijgekomen van de drukte van een stad met 2.3miljoen inwoners. Omdat we Sara in Peru wilden gaan bezoeken in een periode dat zij ook tijd zou hebben zijn we vanuit La Paz richting noorden langs Copacabana gereisd om ons verblijf in Bolivia voor twee weken te onderbreken.
Copacabana is dus niet alleen een heel bekend strand in Rio de Janeiro maar ook een stadje aan het prachtige Titicacameer. Ook hier was een korte wandeling adembenemend, in meerdere opzichten! Dit meer ligt op een indrukwekkende hoogte van 3811meter, is prachtig blauw, turqouise helder van kleur en er worden heerlijke forellen in gevangen...

Nadat we uit Peru terug kwamen hebben we ons nog meer elke keer weer verbaast over de prijzen die hier zo ontzettend laag zijn!
Een ritje in een taxi kost maximaal 1,5€, overnachten in een hostel is duur als het meer dan 3,5€ per persoon kost, internet kost gemiddeld 20cent per uur.
We wilden nog meer zien wat dit land en besloten een tour te boeken naar de jungle in Rurrenabaque dat in het Boliviaanse deel van het Amazone Bassin ligt. Om daar te komen moesten we met een klein vliegtuigje 35min vliegen.

Het temperatuur verschil tussen de altiplano en jungle was meteen merkbaar. Het was 7uur s´ochtends maar mijn wollen trui, beenwarmers, fleece en lange broek kon ik meteen uitdoen....
We hadden allebei nog nooit een ´tour´ geboekt en waren er een beetje huiverig voor, alleen met andere toeristen drie dagen een ´unique experience´ op te doen, maar kunnen achteraf zeggen dat het ons goed is bevallen. Het was heel gezellig om meerdere mensen een paar dagenin een bootje te zitten. Doordat we een leuke gids hadden: Victor hebben we ook wat persoonlijke verhalen gehoord van een Boliviaan...
Om bij de rivier te komen waar we drie dagen op zouden varen te komen moesten we nog iets van 3 uur over een modderige weg in een multivan zitten. Deze rit was een uitstekende gelegenheid de medereizigers te leren kennen.
Door al die gaten in de weg, modder en km lang niemand tegen komen kreeg ik steeds meer het gevoel de Amazone in te rijden.

Vanuit de auto af en toe mooie plaatjes zoals deze kudde koeien:

Eenmaal bij de rivier moet we vier uur varen om bij de lodge te komen. Deze lag midden in de ¨pampas¨ vauit waar onze tour echt zou plaatsvinden.

De huisaligator van de lodge genaamd Barcelona...

We sliepen met zijn zessen in een soort slaapzaaltje op palen met een groot muskietennet over elk bed. Ondanks alle muskietennetten, gaas voor de ramen en flessen antimuggenspul die ik op mijn huid heb gesmeerd had ik alleen al op mijn rechterbeen 62 muggenbeten! Behalve deze uitbundige diersoort hebben we gelukkig veel mooie, grote interessantere dieren gezien. Het hoogtepunt was voor mij in de rivier te zwemmen met roze dolfijnen die wel in de buurt bleven maar te snel weg waren voor mooie fotos... Vooral de apen leken volleerd modellen en poseerden prachtig en waren niet bang voor al ons gezoem, camera geklik of geflitst.

Dit exemplaar was zo brutaal brood van onze ontbijttafel te komen stelen en daarna zielig te blijven kijken toen alles werd opgeruimd...

Een ochtend hebben we piranhas gevist... alleen de gids Victor had beet!

Prachtige grote geel met blauwe macaws hoog in de boom, dankzij 10x zoom dit resultaat!

Prehistorische vogel, kan niet verder dan 20m vliegen, wel fotogeniek!

Op zoek naar anacondas, een kleintje gezien, de moeder van vermoedelijk 5 meter lengte verstopte zich onder water... waar wij doorheen liepen...

Het was nog wel echt regenseizoen in het Amazone Bassin en ondanks veel zon heeft het ook echt geregend...

De hangmatten van de lodge zijn dan echt een uitkomst!

Vanuit Rurrenabaque zijn we naar El Alto gevlogen en meteen weer doorgereisd met een bus nu weer terug richting zuiden tot Oruro. Na veel in de bus te hebben gezeten wilden we eens weer iets anders en hebben we kaartjes kunnen bemachtigen voor de trein tussen Oruro en Tupiza.

Helaas reden we het grootste deel van het traject in het donker maar desalniettemin was het heel mooi om het landschap vanaf s´ochtends 6 uur te zien voorbij glijden. Tupiza ligt mooi tussen bergen, heuvels en canyons in een gebied waar zink, lood, goud en zilver uit mijnen wordt gehaald.
Wat de pret een beetje drukte was dat Christoph veel last van zijn verstandskies had, rood gezwollen tandvlees bemoeilijkte het openen van de mond... Allen sapjes en soep kreeg hij al slurpend naar binnen.

Na een bezoek aan een lokale tandarts die twee intramusculaire penicilline shots + pijnstillers heeft voorgeschreven besloten we om in de buurt te blijven van de bewoonde wereld maar wel wat moois in de natuur te doen: paardrijden... En niet een uurtje of zo, maar gelijk twee dagen! We waren met zijn tweeen plus een gids en we hebben fantastische dagen gehad!

We zijn wel tien keer een rivier gewaad, door stoffige verlaten dorpjes gegaloppeerd, reden door prachtige rood gekleurde canyons en door schouderhoog riet.

Behalve hele stoffige kleren, een glimlach en heel veel zadelpijn kon Christophs mond nu al twee centimeter open! Met dit prachtige resultaat leek het ons veilig genoeg om naar de Salar de Uyuni te gaan.
Vanuit Tupiza kan je in vier dagen daar met een jeep komen, door 1200km over zandwegen af te leggen en onderweg in hele basic huisjes te overnachten. Zo´n tour van vier dagen kost ongeveer 120euro per persoon en is incl overnachting, een gids/kok/monteur Arturo en een kokkin Marta! De Toyota Land Cruiser zat vol met twee franstalige belgen, een zwitser en wij dus... We waren allemaal ongeveer even oud, geinteresseerd in politiek, ontwikkelingslanden en fotografie dus dat was een hele leuke combinatie.

In een van de dorpjes waar we sliepen leefden de mensen van het houden van lamas.

Christoph voelde zich nog niet helemaal 100% de eerste dag maar het ergste was gelukkig voorbij toen we vulkanen, geisers zagen, door de woestijn reden. De geisers liggen op 5000meter hoogte, ik was nog nooit zo hoog geweest en om dan van die kokende, borrelende modderpoelen met spuitende gaten in de aarde waar stoom uit komt is een hele bijzondere ervaring.

Wat ik nog mooier vond waren de lagunes die van kleur veranderden door de wind, de 10.000 flamengos op de Laguna Colorada met hun geluidjes werkten extreem rustgevend.

Na drie lange, volle dagen was het fijn om in het dorpje Uyuni te arriveren waar er weer douches waren! De volgende ochtend zijn we om 4.30 opgestaan om het licht te zien worden midden op de zoutvlakte. Zonsopkomst was heel mooi, kleurrijk, stil en koud!!! Door al dat zout dat eerst roze, blauw kleurt en langzaam steeds witter wordt leek het soms net alsof het allemaal ijs was! Het is een enorme witte vlakte (ter grootte van Zwitserland), de grootste zout voorraad ter wereld en heel indrukwekkend om daar als nietig mensje in te staan. Het was erg leuk om een beetje gekke fotos te maken omdat de dimensies helemaal verdwijnen! Alle fotos die je hier ziet zijn dus daar met mijn 5jaar oude Lumix gemaakt en niet met Photoshop trucjes.

Onze schoenen zijn helemaal wit uitgeslagen van het zout van Uyuni evenals onze kleren die deels ook nog onder het paarden zweet zaten, ik zit nu in mijn jurkje te typen omdat al het andere vies was en gelukkig is het net niet te koud! We hebben net alles naar de wasserij gebracht en hopen dat het meeste er uit te wassen is.
Het was een ongelofelijk mooie tijd in Bolivia die veel indruk op mij heeft gemaakt! Omdat onze tijd in Zuid Amerika er over twee weken al weer op zit zijn we gisteren naar Argentinie gereisd waar we nu eindelijk weer eens snel internet hebben. Over twee weken vliegen we vanaf Buenos Aires naar Capetown in Zuid Afrika, weer een heel ander continent tegemoet!
Vanochtend hebben we ontbeten met een heerlijk cafe latte met een echte espresso, verbazen wij ons over de gevulde supermarkt planken, geasfalteerde wegen, straatverlichting die het doet, mooie terrasjes aan een plein, wc papier en zeep in toiletten en daardoor merken we achteraf pas hoe veel envoudiger Bolivia in veel opzichten is! Bolivia is ons wel heel goed bevallen en het is echt een heel bijzonder land door de natuur die in zoveel verschillende facetten te bewonderen is, van jungle tot woestijn, vulkanen en geisers tot canyons, hoogvlaktes en besneeuwde toppen van meer dan 6000meter!
Ik sluit dit blog dan ook met een heel voldaan en dankbaar gevoel af en schrijf binnenkort wat meer over Argentinie... Veel liefs!