Muli Bwanji

Na de treinreis van twaalf uur op houten bankjes in een trein, met rugleuningen die vermoedelijk van asbest waren gemaakt, waren we in Mandimba dichtbij de grens met Malawi. De temperatuur liep op en alles begon te jeuken. Iedereen begon zich overal te krabben... Ik ben nog nooit zo blij geweest met een koude bucket shower in het ´hotel´ waar we daarna terecht kwamen! Zo´n douche houd in dat je in een badkuip kon staan waar een ton naast stond met koud water, met een bekertje schep je daar dan water uit en giet je over je heen. Is niet de handigste manier om lange haren te wassen maar het werkt wel. Vanuit dit hotel was het nog iets van 8km over een onverharde weg tot aan de grens met Malawi. Er rijden hier geen busjes meer maar wel fiets-taxis. Dit zijn fietsen met een stevige bagagedrager waar wij op mochten plaats nemen. Het moet echt loodzwaar voor deze mannen zijn
geweest omdat wij dus achterop zaten met een mega rugzak en het grootste gedeelte van de weg gestaag omhoog liep!

Christoph achter op de fiets-taxi.

Tussen de twee grensposten ligt nog iets van 4km niemandsland en toen waren we eindelijk in Malawi! Bij de grens waren er op dat moment geen bussen, busjes of enige andere vorm van ov maar gelukkig kwamen we een aardige Mozambikaan tegen die een grote vrachtwagen bleek te besturen met 26ton tabak die ons wel wilde meenemen tot de kruising 100km verderop met de weg naar de hoofdstad.

Rechts staat de vrachtwagen waarmee we meemochten!

Vanaf hier kregen we een andere lift van een Malawiër die in de VS studeert en die ook hier op vakantie was, hij zette ons voor de deur van het hostel af in Lilongwe waar we konden kamperen in de tuin.
Lilongwe is een totaal andere hoofdstad van alle andere die we ooit gezien hebben. Er is praktisch gezien geen hoogbouw, de meeste huizen hebben een tuin (ook in het centrum), overal staan bomen en er is geen straatverlichting. ‘S nachts is het ontzettend donker en konden we dus prachtige sterren zien.
We hebben vooral regel dingen afgehandeld zoals eindelijk weer eens op internet, zonnebrand crème kopen en een visum voor Zambia regelen.
Klinkt allemaal eenvoudiger dan het is. Zonnebrand crème is haast nergens te vinden maar drie uur zoeken hadden we een Spar supermarkt met geïmporteerde artikelen uit Zuid Afrika gevonden waar ze mij een flesje konden verkopen.
Het visum regelen was een mooie demonstratie bureaucratie: we waren ‘s ochtends om 08.30 bij de High Commission of Zambia. We moesten per persoon twee formulieren invullen, 2 pasfoto's inleveren, een brief schrijven met de reden waarom we naar Zambia wilden, een kopie van ons paspoort en een kopie van het visum van Malawi en 50 usd per persoon inleveren. En dan niet gewoon 50 usd, maar per persoon een briefje van 50 en niet een van 100 omdat we met zijn tweeën zijn.
Jeetjemina, na een ochtend lang alles bij elkaar te regelen gaan we trots met ons complete pakket weer terug naar de HC, zit de ambtenaar natuurlijk net in een meeting en moeten we na 15.00 weer terug komen…
Maar die middag is het dan toch voor elkaar!
De volgende ochtend zijn we met een bus naar Nkhata Bay gegaan, een klein stoffig dorpje aan het Lake Malawi.

Het meer is prachtig!

Deze twee jongetjes zijn bezig onder de mangoboom om van plastic zakjes en een lang stuk touw een bal te maken waar ze mee kunnen voetballen.

Een school die Lotte bezocht. De lagere klassen zitten vol met ongeveer 150 kinderen per klas die op de grond zitten bij gebrek aan tafels en banken.

In het meer hebben we gesnorkeld,in een bootje gevaren, naar prachtige blauwe vissen gekeken, lekker gegeten en in een opwelling twee gloednieuwe fietsen gekocht! In Malawi fietsen enorm veel mensen, kan je overal bij lodges kamperen,
is er in elk dorp een mannetje onder een rieten dakje met wat gereedschap (= fietsenmaker) en is de route langs het meer niet heel heuvelachtig.... Al met al genoeg redenen om een impulsief plan uit te voeren :)

De fietsen moesten overal nog geolied en ingevet worden, de spaken moesten opnieuw aangedraaid worden. Het duurde 7uur tot beide fietsen rijklaar waren en we eindelijk ook kunnen vertrekken.

We hadden elk onze rugzak op de bagagedrager gebonden met rubberen straps die uit autobanden werden gesneden.

Na de eerste dag op de fiets konden we ons allebei een beetje voorstellen hoe de koningin zich voelt... Overal langs de weg kwamen kinderen aangerend die heel enthousiast stonden te zwaaien, soms ook hele stukken mee renden achter de fietsen aan! Alle mensen zwaaiden,riepen - how are you? en moesten lachen om deze 'mzungus' die op een gewone fiets zonder versnellingen net zoals elke Malawiër, met veel bagage achterop aan het fietsen waren. Gelukkig was er niet veel verkeer op de weg, op een dag zagen we maximaal 10 auto's en konden we dus onbekommerd naar iedereen terug zwaaien en roepen.
De derde dag kregen we een lift met fietsen en al en konden we een 'saai' stuk overslaan en fietsen we naar Senga Bay. Dit is een klein stadje zonder geasfalteerde straten, alleen maar zand waar geiten,
koeien rond lopen en op de centrale voetbalveld worden de vissersnetten uitgestrekt en gerepareerd. Hier ook weer een bootje gehuurd, veel gelezen, gekookt boven een vuurtje waardoor alles een soort 'rokerig aroma' kreeg, wijzelf incluis :)

Na ruim een week op verschillende plekken aan het meer te zijn geweest was het tijd om richting Zambia te vertrekken omdat we alweer bijna naar huis vlogen. De fietsen hebben we op een zondag ochtend aan een Pakistaanse winkelier verkocht die er heel blij mee was.

Na weer twee volle dagen in een soort foetus houding opgepropt in verschillende busjes en bussen te hebben gezeten waren we blij dat we bijna bij de eind bestemming waren aangekomen in Afrika.
We hebben wel allebei goed kunnen werken aan een soort gelatenheid waarvan we hopen dat ie nog even aanhoud als we in Europa zijn. We hebben de twee laatste dagen een soort terugblik gehouden en elkaar vragen gesteld over hoe we deze prachtige reis ervaren hebben. Wat de meeste indruk heeft gemaakt, wat de wezenlijke momenten waren, wat zouden we een volgende keer eventueel anders doen, waar waren we blij mee, wat was anders dan verwacht, enz. Het lijkt ongelofelijk dat we tijdens deze reis ook al in Brazilië aan het strand zijn geweest, op de Machu Picchu waren en in Kaapstad gewandeld hebben...
De laatste paar dagen in Zambia hebben we in Lusaka doorgebracht.
Lusaka is een bedrijvige stad waar allerlei mensen bezig zijn het ´te maken´. Er heerst een heel andere sfeer dan in het ingedutte Lilongwe.
Er zijn verschillende grote Chinese investeerders waardoor ziekenhuizen worden gebouwd, straten worden aangelegd en er echt wat gebeurt en er niet alleen NGO jeeps rondrijden. Ondanks moderne uitstraling van hoge flats is het na 17.45 een totaal andere stad doordat er geen straatverlichting is. Dat is echt een gekke gewaarwording in een stad met meer dan 1,3 miljoen inwoners! Als de zon om 18.00 ondergaat is het gewoon in een keer echt heel donker en dus ook verlaten. Een dag
zijn we naar Munda Wanga geweest, wat ´mijn tuin´betekent. Hier is een botanische tuin en een opvang centrum voor opgevangen, gesmokkelde en gewonde dieren.

Zo hebben we op we op de valreep toch nog leeuwen, een cheeta en andere grote roofdieren gezien in Afrika.

Christoph telt de laatste kwachas. Het lijkt meer dan dat het in euros waard is, 6800 is ongeveer 1 euro.

Het internationale vliegveld van Lusaka... Via Johannesburg en Istanbul vlogen we steeds een stukje verder richting het oude continent.

Als we nog de oorspronkelijke zes weken extra tijd hadden gehad hadden we ook nog een uitstapje gemaakt naar een van de grote parken in Zambia maar we vlogen dus al op de 16e juni terug omdat Christoph een baan per 1 juli heeft!
Deze baan houdt in dat we per 1 september verhuizen naar Pretoria in Zuid Afrika om daar een jaar te gaan wonen... We zitten dan op een paar uur rijden van het Kruger Park dus iedereen die olifanten, impala's en nijlpaarden wil komen spotten is van harte welkom!
Wie weet krijgt dit blog daar nog een vervolg...
Bedankt voor het lezen van het blog en het ga jullie goed!

Dusty roads, shimmering waters.

Vanuit Pretoria in Zuid Afrika gingen we met een bus naar Maputo waar we een nachtje in een hostel de tent op het betonnen dak van het toilet gebouwtje mochten opzetten! We verbaasden ons over de 3x zo hoge prijzen in vergelijking met vier jaar geleden. Omdat we allebei behoefte hadden aan een paar dagen uitwaaien aan het strand reisden we de volgende ochtend naar Tofo.

Ontbijten met uizicht op zee...

Bij zonsondergang nog een strandwandeling. Deze mannen gaan naar huis met de versgevangen inktvis.

Het handigste vervoer in Mozambique is de bus... Om een idee te geven hoe dat er aan toe gaat beschrijven we de busrit Maputo naar Tofo.
We zaten in een bus met weinig beenruimte op de tweede rij. Alle ruimte in het gangpad en voor de deur werd in beslag genomen door de bagage en als ik schrijf alle ruimte, dan bedoel ik ook echt dat die bus vol zat tot aan heuphoogte. De dames voor ons, zaten tot aan hun schouders in de zakken uien, kartonnen dozen met koekjes de rest van de passagiers had onder andere soja olie, textiel, 50kg zakken meel, kippenvoer en kunstmest bij zich die ze allemaal in de hoofstad hadden aangeschaft. Bij elke stop snelden een twintigtal verkopers naar de open raampjes om cashew noten, ananas, cola, bananen, bonen, piri piri, levende kippen of zonnebrillen te verkopen.

Het was warm, het stonk naar oud zweet het stof woei naar binnen maar Lotte voelde zich steeds blijer worden. Lotte: ik kwam eindelijk in Afrika aan, ik begon mij steeds meer thuis te voelen bij al die lemen ronde hutjes, vrouwen met babys op de rug, mais en cassave velden en ik kon weer genieten van het op reis zijn. Ik kom tot de conclusie dat ik mij in ruraal Centraal Afrika meer thuis voel dan tussen SUV's en diplomaten feestjes! Dat was wel een opluchting dat de heimwee weg was en we weer echt konden genieten van onze speciale reis door dit prachtige continent.

In Mozambique was er elke keer veel verbazing dat er uit die blanke met hippie broek en rugzak een onvervalst portugues continental accent komt. Onze dagelijkse zorgen bestaan uit ontbijt halen, waar willen we heen, zullen we vis bbq vanavond doen of welk boek lezen we het eerst? De laaste vier weken van de reis zijn begonnen!

Onze backpacks zitten vol boeken. In een hotelletje in Beira zijn we er toe gekomen ze eens te fotograferen en zagen we pas hoeveel kilos papier het wel niet zijn...

Christoph houdt zich de laatste weken bezig met allerlei ideeen verzamelen om een bedrijf te starten. Dit varieert per week, per streek, de ideen van cashew noten export tot bakfietsen import zijn onder andere voorbij gekomen. Als je 12uur opgepropt in een busje zit kan je alleen naar buiten kijken en dan begin je vanzelf te fantaseren over wat er wel niet allemaal zou kunnen. Lotte had een idee van een school starten waarbij landbouw en koken een onderdeel zou zijn van het lesprogramma zodat alle kinderen vanalles zouden leren over gevarieerde voeding en ze op school gezond zouden eten etc....

Verder in het noorden van Mozambique bij Pemba heeft Christoph gesnorkeld en hebben we veel gelezen, op het strand gezeten en mooie kitsch fotos gemaakt:

We zijn met allerlei busjes, jeeps, vrachtwagens, taxis de kustlijn richting noorden afgereisd. Tot aan het meest noordelijke puntje dat wij hebben gezien van Mozambique hebben we meer dan 5500kilometer afgelegd!!
Ilha de Mocambique was een van de mooiste plekken... Dit was de hoofdstad van de Portugese Afrikaanse colonies en ligt iets voor de kust op een koraal eiland. Ondanks het feit dat er veel huizen op instorten staan, er sinds de 70' er jaren bijna niets is gerenoveerd heeft het stadje veel charme. De zee en en de stranden in de buurt waar je naartoe kan zeilen in een dhow zijn ronduit prachtig. Er is haast niemand, het zand fijn en wit als poedersuiker, de zee zo helder en mooi als op gephotoshopte reclame spotjes voor de Seychellen...

Omdat het laagseizoen is en dit strand alleen per boot te bereiken is kwamen de jongens uit het dorp meteen aangesneld om souvenirs te verkopen. Als je aankomt zeilen denk je dat je op een onbewoond eiland aankomt maar binnen de korste keren staan er 4 of 5 jongens allemaal kettingen en kitsch doosjes aan te prijzen en ben je toch minder alleen dan het aanvankelijk leek.

Vanuit ons hotel op Ilha de Mocambique leerden we twee Chilenen kennen die op huwelijksreis waren. Samen huurden we een dhow om naar mooie stranden te zeilen. Dit was ons bootje die ons opwachtte naar een lunch van gegrilde vis ;)

Hier namen we afscheid van de kapitein en zijn twee matrozen... Lijkt een beetje overdreven 3 leden bemanning voor 4 toeristen, maar het is wel goed voor de werkgelegenheid, toch?

Vanaf Nampula ging onze reis weer landinwaarts met een trein richting Malawi. De trein vertrok om 05.00 maar we moesten er om 04.00 zijn en hadden toen geen zitplaats meer... Er is geen maximum aan het aantal te verkopen kaartjes dus iedereen die wil kan mee. Dit houdt in dat we ontzettend op elkaar gepropt stonden tot er wat mensen uit gingen. Langs het spoor werden ook veel groente, matjes en natuurlijk levende kippen verkocht en het treinstel werd steeds kleuriger vanbinnen. We zaten in de 3e klas omdat de andere treinstellen allemaal stuk waren en we hebben nog steeds een beetje zere billen van de 12 uur op houten bankjes te hebben gezeten....

Uitzicht vanuit het raam bij een van de haltes.

Op 17juni zijn we weer terug in Nederland, dus ik denk dat er nog maar een blog volgt over Malawi en Zambia... Tot de volgende keer. Liefs!

Nkosi Sikelel iAfrika

Na een vlucht in de nacht vanuit Buenos Aires landen we in Kaapstad, Zuid Afrika.
Het duurde een paar dagen totdat we echt beseften dat we in een ander continent waren geland, dat het totaal anders was dan de hiervoor afgaande drie maanden.
Lotte had binnen de korste keren een cultuur shock..
We waren niet voor de eerste keer in Afrika maar zaten wel nog vol ervaringen en beelden van Zuid Amerika. We moesten nog even omschakelen na de realiteit en van bijvoorbeeld op klaarlichte dag bedreigd worden, zo veel mensen die geld willen hebben, die ons alleen lijken te zien als geld schieters. Het verschil tussen arm en rijk, tussen toerist en kind op blote voeten is ontzettend groot.
Iedereen die we over Kaapstad hadden gehoord was er lyrisch over. Lotte snapte dat niet zo goed, ze zag vooral de armoede, zoveel townships maar ook mega villas met uizicht op de tafelberg, decadente feesten, mega suv's dat contrast brak haar op.
Lotte: ik beschermde mijzelf met een soort coccon waar dit niet meer door heen kon dringen, maar deze laag liet ook de mooie dingen er niet door heen schijnen.
Voor Christoph was het anders, hij las vol enthousiasme de biografie van Nelson Mandela en zag veel meer de positieve veranderingen sinds de afschaffing van de apartheid. Dankzij Christophs zoekacties naar leuke dingen die we konden doen hebben we een paar mooie wandelingen gemaakt, hebben we leuke terrasjes gevonden, met mensen afgesproken om koffie te drinken die hij via de Freunde der Erziehungskunst kende.

In het mooie avondlicht...

De Tafelberg zie je vanuit de hele stad uit verschillende perspectieven...

Via couchsurfing hebben we een groep mensen gevonden om samen een mooie wandeling te maken naar de heuvels achter de Tafelberg. Bij een van de jongens konden we daarna twee nachten logeren en dat was wel interessant om in een suburb bij mensen thuis te zijn en die leefwereld ook mee te krijgen.

Na de wandeling bij een van de CS leden een Braai in de tuin... Een hele gezellige avond met veel persoonlijke gesprekken.

Christoph en Ayanda

Via Ayanda kwamen we op een feestje terecht van een ANC parlamentslid en voerde Christoph discussies over communisme in Afrika, over hoe belangrijk democratie is als je honger hebt en andere relevante vraagstukken.
Na een paar dagen acclimatiseren was het tijd om wat meer van het land te gaan ontdekken. We huurden een auto in Kaapstad en reden langs de kust de beroemde garden route, later langs de wild coast richting Durban en legden in een week vele kilometers af. In de auto oefende Lotte de Xhosa kliks en waren we blij dat niemand ons kon uitlachen bij onze eerste uitprobeersels.
Veel leuke backpack hostels gevonden, bijna elke avond bij een kampvuurtje gezeten aan het strand, onder een sterrenhemel...

Christoph nam in BuffelsBay een eerste surfles...

Lotte vond langs het strand wandelen, met gedachtes alleen zijn ook fijn.

Verder noordelijk langs de Wild Coast in de Transkei konden we lekker uitwaaien.

In een van de hostels stonden djembes en konden diegene die dat leuk vonden lekker jammen...

Ondanks deze mooie omgeving ging het niet zo goed met Lotte en stond zij op het punt om gewoon een vliegtuig terug naar Nederland te nemen.
Lotte: Voor het eerst van mijn leven had ik echte heimwee en mij kon die tijd die we nog hadden om naar noord Mozambique, Malawi en Zambia te gaan echt even niets meer schelen...
Na er veel samen over te hebben gepraat hebben we besloten om de laatste vier weken in dit kontinent rustig aan te doen, vaker een paar nachten op een plek, een mooi eiland op te zoeken, de tent op te zetten, boeken uit te lezen en verder niet meer te haasten.

Toelichting bij titel van het blog: Het volkslied Nkosi Sikelel iAfrika kent bijna iedereen, alle schoolkinderen zingen dit onder andere elke ochtend op school en is een mooi hoopvol lied. We zijn het gaan associeren met een hoopvol volk dat niet opgeeft...

Paraguay, Iguaçu en Argentinië

Na onze fantastische tijd in Bolivia gingen we verder richting zuiden. We hadden nog ongeveer drie weken en wilden nog wat van Argentinië zien en naar de watervallen van Iguaçu. Vanuit Tupiza gingen we in een bus naar Villazon de grens en probeerden heel bewust te kijken naar al die typische taferelen voor het Boliviaanse straatbeeld: karretjes met gemonteerde citruspers voor vers sinaasappel en grapefruitsap, schoenpoetsers in het park, vrouwen met lange zwarte vlechten, stoepen waar je niet op kunt lopen ivm marktstalletjes overal en het geroep vanuit het busstation waar ze alle bussen proberen vol te krijgen door de bestemmingen zo hard mogelijk over straat te roepen, Uuuuuuuyuni,Uyuniiiiii ya saleee!! Villazon, Villazoooon, ya sale a Villazoooon, etc. Bij de grens met Argentinië liep een indrukwekkende stoet mensen met enorme pakken koopwaar op hun rug over een brug van Argentinië naar Bolivia. Voor ons was onduidelijk of dit smokkel op klaarlichte dag was of de officiele import weg omdat niets door de douane gecontroleerd leek te worden. Van wc-papier tot oreo koekjes er zat werkelijk van alles in die pakken.

Aan de Argentijnse kant van de grens hebben we een bus genomen naar Salta. Dit was een bus die op de aangekondigde tijd vertrok, over een gladde asfalt weg, wauw! Na ruim 6uur in de bus gingen 's avonds laat op zoek naar een camping en die bleek er gelukkig te zijn met een goede busverbinding tot voor de deur! Salta is een mooi stadje met een prachtige plaza en Lotte kon vooral de espresso die hier goed gezet wordt erg bekoren :)
In Salta hebben we veel rondgeslenterd en zijn we nog bij een tandarts geweest voor de controle van Christoph's ontstoken tandvlees, maar alles was in orde en we mochten dus weer verder reizen. We hoefden niet door Paraguay te reizen om bij de watervallen van Iguaçu te komen maar waren wel nieuwsgierig en we waren toch 'dichtbij' op een busrit afstand van 17uur, dus waarom niet? De eerste nacht in Paraguay waren we in het stadje Encarnacion waar onlangs ongeveer de helft van de stad onder water is verdwenen door dat ze een stuwdam hebben laten vollopen. Alle mensen die in dat gebied woonden moesten verhuizen, je kan je haast niet voorstellen hoe ingrijpend zo'n gebeurtenis is voor een stad...
In Paraguay wordt heel veel 'mate' thee gedronken. De meeste mensen lopen op straat met een thermoskan heet water en in de hand een beker met een soort metalen rietje. In de beker zit een mengsel van groene kruiden waar elke keer een klein beetje water op wordt gegoten dat je vervolgens met het rietje in twee of drie slokjes op drinkt... het is echt een grappig gezicht om mannetjes in het park, meisjes in een winkel en politieagenten langs de weg allemaal met een thermoskan te zien staan! Op straat kon je bij verschillende standjes je eigen verse mengel bestellen die dan terplekke samengesteld werd. Het rook heerlijk en Lotte moest erg veel aan haar moeder denken die dit heel interessant zou vinden:

Vanuit Encarnacion reisden we met een de bus verder richting Iguaçu via ruïnes van de Jezuïeten en een Mennonieten kolonie van Hohenau. Bij beide dorpjes even uitgestapt en de volgende bus genomen maar er was in beide gevallen niet veel te beleven, te lezen of te bekijken.

Nu begrepen we ook beter waarop de lonely planet maar zo weinig pagina's aan het hele land Paraguay geweid had... In Ciudad del Este dat op het drielandenpunt ligt bij Brazilië, Argentinië en Paraguay heeft Christoph nog even overwogen een digitale spiegel reflex camera te kopen en hebben we dus een paar uur rondgezworven door die stad die een groot winkelcentrum lijkt. Alles wat je bedenkt kun je hier kopen van kleding, electronica, mobieltjes en je kan kiezen tussen de zwarte, grijze of legale markt. Uiteindelijk hebben we geen camera gekocht ivm garantie addertjes onder het nikon en canon gras. De kreet internationale garantie klinkt goed tot dat je op internet alle kleine lettertjes gaat lezen en er achter komt dat je alleen de camera in Paraguay zou kunnen laten repareren als er iets mis is maar wel vanuit overal in de wereld kan inzenden...
Om naar de bekende watervallen van Iguaçu te gaan reisden we nogmaals Brazilië binnen. Het is inmiddels een soort routine voor ons geworden om bij grensposten in de rij te staan en geduldig op alle stempels te wachten. Door meerdere landen een paar keer in en uit te reizen hebben we al een indrukwekkende hoeveelheid pagina's versleten in onze paspoorten...
We hebben in Foz do Iguaçu bij een hostel in de tuin onder de citrus en graviola bomen gekampeerd en genoten van de goede douches en caipirinha's met uitzicht op het zwembad. We hebben leuke gesprekken met verschillende medereizigers gevoerd en we merkten dat we steeds beter worden in sociale contacten aanleggen wetende dat je elkaar maar 24-48 uur zult zien. We zijn een dag naar de Itaipu dam geweest, de een na grootste dam van de wereld en het was indrukwekkend. Al die aantallen megawatt, kubieke meters per seconde die door de turbines razen heb ik allemaal niet onthouden maar het was veel! Voor de geïnteresseerden onder jullie allemaal na te lezen op: http://en.wikipedia.org/wiki/Itaipu_Dam

De watervallen hebben we vanaf de Braziliaanse kant bekeken. De meeste mensen doen ook een uitstapje naar de Argentijnse kant van de watervallen omdat je het dan vanuit een ander perspectief ziet maar wij vonden dit eigenlijk indrukwekkend genoeg... Er is een mooi wandelpad langs de rivier en naarmate je dichterbij komt wordt het geluid angstaanjagender,zijn er meer vlinders en zie je steeds meer water naar beneden vallen.

Je kan ontzettend dichtbij komen en je wordt heel nat door alle nevel waardoor foto's ook niet meer echt lukken.

Omdat we van meerdere mensen hadden gehoord dat je goed kon liften in Argentinië hebben we een poging gewaagd om vanuit Puerto Iguazu te liften naar Posadas...

Ondanks mooi bordje was er na twee uur een vrachtwagen gestopt die Lotte alleen wilde meenemen en een auto die ons 5km verder op kon droppen... dus dat viel tegen! Toch maar weer in een bus gestapt en maar meteen helemaal doorgereden tot Rosario waar we 28uur later aankwamen.
Argentinië is ongeveer zo groot als India en ondanks goede busverbindingen heb je enorm veel tijd nodig om van een stad naar de andere te komen. Rosario is een mooie stad met veel groen die aan de grote rivier Parana ligt.

Hier hebben we gekampeerd op de gemeentelijke camping die officieel dicht was omdat de herfst hier is begonnen. Ondanks het ferme antwoord dat de camping gesloten was kwam er binnen 3 seconden achteraan dat we wel voor een nachtje mochten blijven en de dag daarna ook :) Vanuit Rosario zijn we naar de hoofdstad gegaan, Buenos Aires ons eindstation op het Zuid-Amerikaanse continent.
Na veel natuur en buiten zijn de afgelopen maanden hebben we in Buenos Aires vooral in cafés en theaters gezeten om nu ipv verse lucht veel cultuur op te snuiven.
Ons dagelijkse leven in Buenos Aires bestond uit lekker ontbijten:

Leuke uitjes naar mooie wijken in de stad zoals de wijk La Boca:

Picknicken in het park:

'S avonds tango les of naar theater te gaan:

Maar dan moet je natuurlijk wel geld opnemen om al dit leuks en lekkers te betalen:

Op straat waren veel kiosks die allemaal blaadjes verkochten die vol fotos stonden van Maxima's 40ste verjaardag. In gesprekken met locals kwam zij ook vaak naar voren dus vandaar verbaasde ons deze ode aan het nederlandse koningshuis niet:

De kaart van de stad is makkelijk te leren kennen omdat het allemaal een groot rooster is met allemaal rechte straten met gelukkig een paar hele mooie oude gebouwen:

Dit is het trappenhuis van ons hostel met een mooie ouderwetse lift met twee hekjes die je zelf moet dichttrekken:

Hondenuitlaat service in het centrum:

Nieuwe wijk groot, hoog en glanzend:

Naast alle 'rich and beautiful' uitstraling van deze stad is er natuurlijk ook armoede, grote verschillen tussen rijk en arm en waren er op verschillende plekken in de stad protest kampementen van mensen die daar al sinds dagen kamperen met allerlei spandoeken voor de tent. Vooral Christoph was geinteresseerd in de protesten op straat en de linkse uitstraling hiervan. Veel oorspronkelijke bewoners zijn van hun eigen land verdreven, er wordt weinig over gesproken dus des te belangrijker dat ze de problematiek in deze stad goed zichtbaar proberen te maken... Een journalist vertelde dat het grootste deel van het land is verdeeld over 50rijke invloedrijke families, waardoor een generaal nu bijvoorbeeld 2.000.000 hectare bezit!

We hebben een prachtige film gezien: Le Concert, we zijn naar een tango les geweest en naar een fado en tango muziekavond.
De tango les was niet helemaal wat wij er van verwacht hadden, ondanks dat het toegankelijk was voor beginners, gevorderden en professionals waren wij de enigen die nog nooit tango hadden gedanst. De les begon met mooie tango muziek en de opdracht te dansen wat iedereen ook braaf deed behalve wij omdat we geen idee hadden wat te doen, best gênant allemaal! Vervolgens kwamen allerlei opdrachten om met de hele groep in een cirkel te gaan staan en zo te dansen omdat je op die manier op je partner moet letten, het paar voor je en achter je en de vorm van het geheel. Heel leuk maar veel te moeilijk voor ons. Toen Christoph in een pauze voorzichtig vroeg of ze ons misschien wat basis stappen kon laten zien flipte ze ongeveer en riep ze elke keer weer dat door passen te leren je nooit zou kunnen leren dansen. Ok, ok, rustig maar. Door elke keer te moeten ruilen van danspartner kon Lotte met allerlei mannen van middelbare leeftijd dansen en door de ogen dicht te doen naar de muziek te luisteren en gewoon te volgen had zij tenminste het gevoel gedanst te hebben. Voor Christoph was dat moeilijker omdat de dames leiding verwachtten die hij niet kon geven en zij zelf niet het hef in handen namen. Een interessante ervaring, maar om het echt te leren moeten we misschien toch ooit nog een 'gringo les' nemen waar ze wel uitleggen hoe de passen eruit zien.

Het paasweekeinde hebben we met een leuke alternatieve groep gevierd die we via couchsurfing.org hadden gevonden. Deze groep bestaat uit een stuk of acht vrienden die samen vier huizen bij La Plata huren en proberen zelf zo veel mogelijk in hun tuin te verbouwen. Ze zijn allemaal vegetariër en dat is best bijzonder in dit land waar er zo ontzettend veel vlees wordt geconsumeerd..

Drie van hen spelen fulltime in een ska-reggae-jazz band, een ander studeert een soort hindoe-viool, een ander yoga, een ander schilderkunst, etc.

Ze hebben een prachtige buitenoven waar we lekkere groente in konden roosteren en pizza's voor 24mensen hebben gebakken.

Lotte kon zich helemaal uitleven in de keuken en vijf mensen aan het schillen, snijden en kneden zetten. Wie had ooit gedacht dat die ervaring van koken in Casa Uriel in Argentinië nog van pas zou komen?
Er waren heel wat andere couchsurfers op dit paasweekeinde af gekomen en we hebben veel leuke gesprekken en discussies gevoerd. Ook in de dagen erna in Buenos Aires zelf een paar keer met mensen afgesproken, die we met Pasen hadden leren kennen, om koffie te drinken of naar een museum te gaan of voor een picknick in het park.

Met Maddalena een suikerspin eten, wat is dat eigenlijk vies maar leuk om te doen :)

Uitzicht vanuit een park aan de rand van de stad:

Poster waardoor we getriggerd waren en naar dit Holocaust museum zijn geweest waar het verhaal wordt verteld van de geimigreerde nazi's in Argentinie.

Inmiddels zijn we helemaal gewend aan het Spaans spreken, het dagritme, ontbijten met croissantjes, om een uur of 23.00 avondeten,leuke mensen kennen maar de tijd zit erop. We vertrekken naar Kaapstad.
We hebben er allebei wel zin in maar zitten ook vol mooie indrukken van Zuid-Amerika en we zullen ruimte moeten maken in hart en ziel voor nieuwe indrukken van een spannende reis door Zuid Afrika, Mozambique, Malawi en Zambia! Op naar het Afrikaanse continent. Veel liefs voor jullie allemaal!