Dusty roads, shimmering waters.

Vanuit Pretoria in Zuid Afrika gingen we met een bus naar Maputo waar we een nachtje in een hostel de tent op het betonnen dak van het toilet gebouwtje mochten opzetten! We verbaasden ons over de 3x zo hoge prijzen in vergelijking met vier jaar geleden. Omdat we allebei behoefte hadden aan een paar dagen uitwaaien aan het strand reisden we de volgende ochtend naar Tofo.

Ontbijten met uizicht op zee...

Bij zonsondergang nog een strandwandeling. Deze mannen gaan naar huis met de versgevangen inktvis.

Het handigste vervoer in Mozambique is de bus... Om een idee te geven hoe dat er aan toe gaat beschrijven we de busrit Maputo naar Tofo.
We zaten in een bus met weinig beenruimte op de tweede rij. Alle ruimte in het gangpad en voor de deur werd in beslag genomen door de bagage en als ik schrijf alle ruimte, dan bedoel ik ook echt dat die bus vol zat tot aan heuphoogte. De dames voor ons, zaten tot aan hun schouders in de zakken uien, kartonnen dozen met koekjes de rest van de passagiers had onder andere soja olie, textiel, 50kg zakken meel, kippenvoer en kunstmest bij zich die ze allemaal in de hoofstad hadden aangeschaft. Bij elke stop snelden een twintigtal verkopers naar de open raampjes om cashew noten, ananas, cola, bananen, bonen, piri piri, levende kippen of zonnebrillen te verkopen.

Het was warm, het stonk naar oud zweet het stof woei naar binnen maar Lotte voelde zich steeds blijer worden. Lotte: ik kwam eindelijk in Afrika aan, ik begon mij steeds meer thuis te voelen bij al die lemen ronde hutjes, vrouwen met babys op de rug, mais en cassave velden en ik kon weer genieten van het op reis zijn. Ik kom tot de conclusie dat ik mij in ruraal Centraal Afrika meer thuis voel dan tussen SUV's en diplomaten feestjes! Dat was wel een opluchting dat de heimwee weg was en we weer echt konden genieten van onze speciale reis door dit prachtige continent.

In Mozambique was er elke keer veel verbazing dat er uit die blanke met hippie broek en rugzak een onvervalst portugues continental accent komt. Onze dagelijkse zorgen bestaan uit ontbijt halen, waar willen we heen, zullen we vis bbq vanavond doen of welk boek lezen we het eerst? De laaste vier weken van de reis zijn begonnen!

Onze backpacks zitten vol boeken. In een hotelletje in Beira zijn we er toe gekomen ze eens te fotograferen en zagen we pas hoeveel kilos papier het wel niet zijn...

Christoph houdt zich de laatste weken bezig met allerlei ideeen verzamelen om een bedrijf te starten. Dit varieert per week, per streek, de ideen van cashew noten export tot bakfietsen import zijn onder andere voorbij gekomen. Als je 12uur opgepropt in een busje zit kan je alleen naar buiten kijken en dan begin je vanzelf te fantaseren over wat er wel niet allemaal zou kunnen. Lotte had een idee van een school starten waarbij landbouw en koken een onderdeel zou zijn van het lesprogramma zodat alle kinderen vanalles zouden leren over gevarieerde voeding en ze op school gezond zouden eten etc....

Verder in het noorden van Mozambique bij Pemba heeft Christoph gesnorkeld en hebben we veel gelezen, op het strand gezeten en mooie kitsch fotos gemaakt:

We zijn met allerlei busjes, jeeps, vrachtwagens, taxis de kustlijn richting noorden afgereisd. Tot aan het meest noordelijke puntje dat wij hebben gezien van Mozambique hebben we meer dan 5500kilometer afgelegd!!
Ilha de Mocambique was een van de mooiste plekken... Dit was de hoofdstad van de Portugese Afrikaanse colonies en ligt iets voor de kust op een koraal eiland. Ondanks het feit dat er veel huizen op instorten staan, er sinds de 70' er jaren bijna niets is gerenoveerd heeft het stadje veel charme. De zee en en de stranden in de buurt waar je naartoe kan zeilen in een dhow zijn ronduit prachtig. Er is haast niemand, het zand fijn en wit als poedersuiker, de zee zo helder en mooi als op gephotoshopte reclame spotjes voor de Seychellen...

Omdat het laagseizoen is en dit strand alleen per boot te bereiken is kwamen de jongens uit het dorp meteen aangesneld om souvenirs te verkopen. Als je aankomt zeilen denk je dat je op een onbewoond eiland aankomt maar binnen de korste keren staan er 4 of 5 jongens allemaal kettingen en kitsch doosjes aan te prijzen en ben je toch minder alleen dan het aanvankelijk leek.

Vanuit ons hotel op Ilha de Mocambique leerden we twee Chilenen kennen die op huwelijksreis waren. Samen huurden we een dhow om naar mooie stranden te zeilen. Dit was ons bootje die ons opwachtte naar een lunch van gegrilde vis ;)

Hier namen we afscheid van de kapitein en zijn twee matrozen... Lijkt een beetje overdreven 3 leden bemanning voor 4 toeristen, maar het is wel goed voor de werkgelegenheid, toch?

Vanaf Nampula ging onze reis weer landinwaarts met een trein richting Malawi. De trein vertrok om 05.00 maar we moesten er om 04.00 zijn en hadden toen geen zitplaats meer... Er is geen maximum aan het aantal te verkopen kaartjes dus iedereen die wil kan mee. Dit houdt in dat we ontzettend op elkaar gepropt stonden tot er wat mensen uit gingen. Langs het spoor werden ook veel groente, matjes en natuurlijk levende kippen verkocht en het treinstel werd steeds kleuriger vanbinnen. We zaten in de 3e klas omdat de andere treinstellen allemaal stuk waren en we hebben nog steeds een beetje zere billen van de 12 uur op houten bankjes te hebben gezeten....

Uitzicht vanuit het raam bij een van de haltes.

Op 17juni zijn we weer terug in Nederland, dus ik denk dat er nog maar een blog volgt over Malawi en Zambia... Tot de volgende keer. Liefs!