Folklore in Zwitserland

Het is een heel contrast na al die foto´s op dit blog van fietsen in Malawi, in de bus in Soweto en met de trein naar Kaapstad...

Ons leven speelt zich op dit moment in Geneve af en ook al voelen heel veel dingen heel vertrouwd, bekend en Europees waren we afgelopen zaterdag op een zwitserse feestdag: de ´désalpe´ in Saint Cergue met voor ons ook totaal onbekende taferelen. St Cergue is een klein dorpje dat in de uitlopers van de Jura ligt. We hebben ons laten vertellen dat je er een prachtig uitzicht hebt op de Lac Léman, zelf hebben wij daar niets van gezien door het herfstachtige weer met mist en regen. Vanuit Geneve is het ongeveer een uur met een schattig treintje naar St Cergue, eerst langs het meer en daarna de bergen in door bossen en alpenwijdes.
Bij de ´désalpe´ komen de koeien terug van de zomerweiden naar het dorp omdat binnenkort de eerste sneeuw word verwacht. De koeien worden versierd met een soort mini kerstbomen en natuurlijke grote bellen om de nek. Ze maken een ererondje door de dorpstraat voordat ze naar de stal worden gebracht. Die bellen om de nek maken een ongelofelijk hard geluid en ik vond het ook wel een beetje zielig omdat ze niet voor het lawaai kunnen weglopen en hoe harder ze rennen hoe harder de bel klingt... De herders hebben hun mooiste hemd en colbertje aan met zilveren edelweiss broches, pijp, oorbel in rechter oorlel aan. Er was een jodelend koor, een optocht met de mooiste bellen van het dorp en er liep een groep met alpen-hoorns rond evenals een groep St Bernardshonden die karretjes trokken met geraniums... Kortom heel veel Zwitsers folklore. Verder stonden er heel veel toeristen langs de kant van de weg in goede regenjassen net zoals wij om het hele spektakel te bekijken.

Het heeft de hele ochtend geregend maar ja, als je wat wilt zien dan moet je er wat voor over hebben!
De dorpsbewoners komen ook kijken, veel mensen hebben traditionele kleding aangetrokken en zier er in mijn ogen popperig uit :)

Dan horen we de eerste bellen in de verte en al snel is de eerste terugkerende kudde in zicht:

Maar niet alleen de koeien dragen dus die bellen, dit is een optocht met een paar mooie grote exemplaren. Ze worden in hetzelfde ritme ´gewiegd´ waardoor een enorm ´geluid´ = lawaai ontstaat wat denk ik tot ver in het dal te horen is.

Vooral al die serieuse gezichten erbij! Ik vond het echt heel grappig!

Het jodelende koor:

Deze mannen hebben een mooi plekje gevonden waar de drukte een beetje aan ze voorbij kan gaan....

Nat en doorweekt zijn we na een paar uur in een boulangerie - annex thee salon gaan zitten om weer een beetje op te warmen. Na deze ervaring hebben we nu wel definitief het gevoel in Zwitserland te zijn aangekomen!