We beginnen ons thuis te voelen in Rio de Janeiro.
Gek genoeg draagt ons lege huis daar heel erg aan bij. Het is namelijk gewoon van ons, de glazen, de handdoeken, de bezem, etc. Na twee maanden in andermans huis is het fijn om onze troep om ons heen te hebben in plaats van erfstukken van iemand die je nog nooit gezien hebt.
Op dit moment zit ik op de grond op een thermarest matje midden in de verder lege woonkamer. Als ik rechts van mij kijk ik in de serre waar de ramen openstaan en ik groene leerachtige bladeren zie van de bomen voor het huis. Tussen de takken door zie in de Corcovado. Het Christus beeld met de wijd open armen die over de hele stad uitkijkt.
We zitten sinds een week in het nieuwe huis, en elke dag komt er wel iets bij de inrichting, hopelijk deze week ook de koelkast en het fornuis dat we hebben besteld. Leven in de Braziliaanse zomer zonder koelkast vergt een beetje improvisatie en ook al is het echt niet erg zo twee weken zonder, lijkt het mij toch wel heerlijk om gewoon ´koud´ water te kunnen drinken, wat grotere boodschappen te kunnen halen, etc. Ik verheug mij ook op het fornuis met oven, ik krijg spontaan ideeen van allerlei heerlijke lasagna schotels met courgette en geitenkaas, brood met rozijnen en noten, vis met citroen en dergelijken...
Zaterdag zijn we op de Morro da Urca geklomen, dat is de ´lage´ berg voór de Pâo de Açúcar waar de eerste halte is van de kabelbaan. Het voelde heel surreel om op zaterdag middag na 16.00 te besluiten om daar heen te gaan, en twintig minuten later door de jugle te lopen met David op de rug.
Het was grijs en bewolkt en er dreigde regen in de lucht maar omdat het zo dichtbij was gingen we toch maar gewoon.
Dit strandje ligt vanuit ons huis gezien achter de Morro en ligt niet meer in de Guanabara baai maar aan de Atlantische Kust, daardoor is het een stuk schoner en kan je hier wel gaan zwemmen. De grote gebouwen die je nog half op de foto ziet zijn allemaal militaire gebouwen, opleidingscentrum enz.
Het is ongelofelijk groen, donker onder de bladeren van al die verschillende bomen.
We zagen een aantal micos en David bleef ze maar roepen: mikuh, mikuh. Er is een stijl wandelpad met tredes naar boven, eerst 400m bijna alleen maar stijgen daarna 500 over de kam van de rots tot het uitkijkpunt.
We keken elkaar boven aan de berg aan, van het is toch ongelofelijk dat wij hier wonen, dat die achter ons huis ligt. We genoten er enorm van.
De wijk die je hier recht van boven ziet is dus Urca, ons huis zie je niet, dat ligt verder naar links op een smaller stukje wat je niet vanaf het uitkijkpunt kan zien
Het werd steeds donkerder en drijgender in de lucht, je ziet hier de kabelbaan in de mist verdwijnen. We besloten maar weer snel naar huis te lopen, en onderweg begon het te regenen. Eerst nog zachtjes, toen steeds harder, en we waren helemaal doorweekt toen we aankwamen. Maar het was alsnog een prachtig uitstapje geweest, zo spontaan achter het huis de berg opklimmen.
Gisteren waren we op een verjaardagsfeestje uitgenodigd van Erik die 1 jaar werd. Erik is de jongste zoon van Tatiana een collega van Chrsistoph die in het zelfde stadsdeel woont: Urca. Het is hier een gewoonte om kinderfeestjes in een speeltuin te organiseren. Best handig, de kindjes spelen, er staat meestal een hek omheen dus ze kunnen nooit heel ver zijn en je hebt geen rotzooi in je eigen huis :)
David vond al die lekkere brigadeiros fantastisch en bleef in de buurt van het prachtige buffet met taart, chocolade en cocosballetjes, zelf gemaakt cashewsap, broodjes en pâo de queijo. Ik verwacht dat als we vanmiddag naar dezelfde speeltuin gaan hij teleurgesteld zal zijn dat al die lekkernijen zijn verdwenen.
Het is ongelofelijk groen, donker onder de bladeren van al die verschillende bomen.
We zagen een aantal micos en David bleef ze maar roepen: mikuh, mikuh. Er is een stijl wandelpad met tredes naar boven, eerst 400m bijna alleen maar stijgen daarna 500 over de kam van de rots tot het uitkijkpunt.
We keken elkaar boven aan de berg aan, van het is toch ongelofelijk dat wij hier wonen, dat die achter ons huis ligt. We genoten er enorm van.
De wijk die je hier recht van boven ziet is dus Urca, ons huis zie je niet, dat ligt verder naar links op een smaller stukje wat je niet vanaf het uitkijkpunt kan zien
Het werd steeds donkerder en drijgender in de lucht, je ziet hier de kabelbaan in de mist verdwijnen. We besloten maar weer snel naar huis te lopen, en onderweg begon het te regenen. Eerst nog zachtjes, toen steeds harder, en we waren helemaal doorweekt toen we aankwamen. Maar het was alsnog een prachtig uitstapje geweest, zo spontaan achter het huis de berg opklimmen.
Gisteren waren we op een verjaardagsfeestje uitgenodigd van Erik die 1 jaar werd. Erik is de jongste zoon van Tatiana een collega van Chrsistoph die in het zelfde stadsdeel woont: Urca. Het is hier een gewoonte om kinderfeestjes in een speeltuin te organiseren. Best handig, de kindjes spelen, er staat meestal een hek omheen dus ze kunnen nooit heel ver zijn en je hebt geen rotzooi in je eigen huis :)
David vond al die lekkere brigadeiros fantastisch en bleef in de buurt van het prachtige buffet met taart, chocolade en cocosballetjes, zelf gemaakt cashewsap, broodjes en pâo de queijo. Ik verwacht dat als we vanmiddag naar dezelfde speeltuin gaan hij teleurgesteld zal zijn dat al die lekkernijen zijn verdwenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten